17 - een maand in Kopan

How wonderfull, how wonderfull... Ik loop nu net met twee vrouwen uit Japan en HongKong de berg af, de buitenwijken van de stad in en voel alle indrukken buitengewoon krachtig op me af komen. Eerst het natuurschoon van de berghelling en de ochtendmist over de velden. Dan een bedelend kind met een grote hoofdwond, zij vraagt 6 lakh roepies (600.000) voor plastische chirurgie, een slapende hond heeft drie grote etterende wonden op zijn rug, een groep arbeiders is met beitel en hamer een paar grote keien kleiner aan het slaan, zodat ze weer een stukje weg aan kunnen leggen. Ik bestel ergens een koffie en beland naast een aggressieve israeli die omdat wij geld moesten betalen voor de maand in Kopan het allemaal onzin vind en dat nogal heftig uit, ik krijg er geen woord tussen. Na zo een periode van afzondering en concentratie is de wereld echt een andere plek, rauw vooral. En terwijl ik dit schrijf zitten er allemaal jochies om me heen online oorlogspelletjes te spelen op de belendende computers, een andere planeet inderdaad....even later, 5 computers en 3 internetcafees verderop, het is niet zo eenvoudig om hier on-line te zijn en zoiets ingewikkelds als een weblog met fotoos bij te houden....Wel heel grappig is dat terwijl ik hier in Boudhha en rondom de grote stupa rondloop er opeens overal bekenden opduiken. Niet iedereen is meteen weer de wilde wijde wereld ingevlucht, een dikke honderd lotgenoten dwalen net als ik hier vandaag rond, elke straathoek, winkel of internetcafe is meteen een ontmoetingsplaats met vrienden en bekenden, dit geeft me een heel dorps en huiselijk gevoel.

Het is moeilijk om de Kopan ervaring te verwoorden, het zullen veel woorden worden maar ook te weinig en ontoereikend. Een paar vrienden zijn zelf ook in Kopan geweest en hebben aan een half woord genoeg voor een heel beeld. Voor alle anderen en voor mijn eigen herinnering hier wat schetsen die ik onderweg heb opgeschreven en ik zal ook weer wat fotoos uploaden.

Het was een goede maand, een hele goede maand, opnieuw een heel ander leven dan dat als reisleider of als reiziger hier in Azie, een leven in een doodgewone en tegelijk diep magische wereld, vol momenten van inspiratie. Als ik dat wat we hier deden in essentie probeer samen te vatten dan wordt het iets als: alles is een ervaring met als bron mijn eigen mind (geest), de boeddhistische studie en beoefening is een discipline waarbinnen je dan onderzoekt hoe je geest je wereld schept, en dit proces probeer je ten goede te transformeren. Zoiets dus, en dan veel meer en dieper, en dat dan een maand lang, in allerlei vormen, luisterend, in gesprek met anderen of stilzittend, alleen met het gekwetter van mijn eigen geest.

Hier wat losse (woord)beelden. Een plein vol debatterende monnikken, handjeklap als vroeger op de boerenmarkt, maar hier is het intellectuele fijnslijperij over filosofische en religieuze teksten. Een grote Zen tuin waar zelfs de natuur verstilde en abstracte vormen heeft aangenomen. Ruim 200 etende collega's die na een ochtend van stilte een storm van lawaai maken. Een treffend beeld van een van de sprekers, waardoor mijn geest even helemaal stil staat. Een kop koffie op een van de rooftops, in de avondschemering komen vanuit de bergen zwermen grote roofvogels de vallei inzeilen, en beneden in het halfdonker ploegt een boerke zijn land, met de hand.

Kopan Hill is een wereld op zich. Een ommuurde cluster van gebouwen en tuinen, op een heuveltop aan de rand van de grote Kathmandu vallei. Aan alle kanten bergen, sommige besneeuwd, en in het zuidwesten de stad. Tijdens de ochtend meditatie hoor ik de vliegtuigmotoren warm draaien voor hun bergvlucht, 's nachts nemen woest blaffende honden bezit van de straten, verder is de stad vooral decor voor ons. Er is op Kopan Hill veel bijgebouwd sinds ik hier 7 jaar geleden was, desondanks heerst er dezelfde sfeer van rust en ruimte. Er leven een aantal groepen op Kopan Hill, ieder in zijn eigen tempo. De jonge monnikken gaan vooral naar school, de iets minder jonge monnikken leren, repeteren en bediscussieren klassieke teksten. En dat doen wij ook.

Wij, dat zijn 232 mensen, met een oververtegenwoordiging uit Australie, USA en Nederland, en verder de halve Verenigde Naties. 's Nachts lig ik met 22 mannen op matrassen op de vloer in de slaapzaal, overdag ben ik overal op Kopan Hill. Het dagritme is vrij strak, om 5 uur sta ik op en als we rond negenen 's avonds klaar zijn ben ik in no-time in bed en in slaap. Na ontbijt en na lunch is er wat vrije tijd, verder is de hele dag vol geboekt met teachings, meditatie, discussiegroepen, engelse les, de kliniek en klusjes in het huishouden.

Om mijzelf wat dieper in deze tijdelijke gemeenschap te plaatsen heb ik allerlei rollen aangenomen. Ik ben groepsleider van onze dagelijkse discussiegroep (12 personen), dat is net iets maar niet veel makkelijker dan de groepen die ik de afgelopen periode in de psychiatrie deed. Ik geef samen met twee NL vrouwen engelse conversatieles aan een groepje jonge monnikken, en ik draai diensten als verpleegkundige in de kloosterkliniek, dit alles naast de vele sessies teaching en meditatie. Het lijkt een beetje op mijn thuisleven van vorig jaar, studies, baan en bijbanen. Same same but different zou men in India zeggen.

In de loop der dagen werd het kouder, gemeen koud zelfs, er woei een mistige ijskoude bergwind dwars door de as van de gompa (meditatiezaal). Sommige mensen maakten zichzelf bijna onzichtbaar, zij zitten verstopt in een omhulsel van kleurrijke dekens, gekocht in de Kopan winkel. Gaandeweg zwol er ook een koor van gerochel en gehoest aan in de gompa, allerlei virussen waarden rond. Toch was het ook vaak stil, heel stil. Sowieso heerste er elke dag tot en met de lunch stilte, pas daarna kwam met de discussiegroep elke dag ook het gewone gepraat weer op gang. Dankzij de trekking in Sikkim vond ik zowel de kou als het opeengepropt samenleven best meevallen, voor anderen die rechtstreeks vanuit hun werk en huis ingevlogen waren was de overgang veel groter. En het samenleven met deze paar honderd retreatants is erg aangenaam. Iedereen is vriendelijk en geduldig, de meeste hebben interessante levens of ideeen en iedereen deelt een gemeenschappelijke interesse,
hierdoor onstond een weldadig sociaal klimaat. Daarbij word ik als groepsleider geacht extra op 'mijn mensen' te letten en kom zo wat dieper in de levens van een twijfelende wetenschapper, een zoekende homo, een bijna monnik, een nomadische yogini en een zieke documentairemaakster. En als een van de "nurses van de western clinic" hebben we een spreekkamer naast de tibetaanse dokter en zie ik ook hier vanalles voorbijkomen, als het moeilijk wordt is er gelukkig ook een dokter beschikbaar.

Op een avond was de gompa bioscoop en zagen we de pre-release van de documentaire "unmistaken child", over de speurtocht naar en de vondst van de boy-lama die de reincarnatie is van een van de grote lama's van Kopan, lama Konchog. De film volgde zijn attendant, een jonge held die met advies van een astroloog uit Taiwan en met aanwijzingen die de oude lama zelf had achtergelaten op zoek ging, over bergen en door rivieren, door een woest wild prachtig berglandschap, op zoek naar bijzondere kleine kinderen. En hij vond hem. De dag na de film was de jonge held, Tenzin Zopa, zelf in onze gompa en hield een gloedvol betoog over al zijn ervaringen met zijn oude en nu weer piepjonge guru.

Een van de functies van Kopan is om deze boy-lama's op te leiden, om hen zo goed mogelijk door de kwetsbare jonge jaren heen te geleiden. Heel bijzondere wezens, er lopen er nu 3 rond op Kopan. Stel je een wijze oude man voor in het lichaam van een jong kind. Het ene moment is
het een spelend kind, spontaan en enthousiast, en een moment later gaat er een dwingende kracht van het kind en neemt het de regie van de directe omgeving compleet over. Het hele concept reincarnatie blijft vreemd en oneigen voor mij, maar de manifestaties hier doen mijn gebrek aan geloof wel ernstig wankelen.

Op 10 december, na 2x een week uitstel, en de dag nadat we onze vliegtickets hadden gekocht (zie hieronder) arriveerde Lama Zopa Rinpoche (LZR), de oprichter van Kopan. Hierna werd het strakke schema de alles-is-anders-show. We verhuisden naar de main gompa, een enorme zaal vol grandeur, overal beelden, schilderijen, muurschilderingen en ornamenten, symbool bovenop symbool gestapeld, een duizelingwekkend carnaval van kleur en vorm. En Rimpoche heeft een unieke spreekstijl, over elkaar heen klaterende bijzinnen (die soms pas dagen later afgemaakt worden), associaties, alles geinterumpeerd door veelvuldige denkpauze's en hoestbuien - het resultaat van TBC in een vluchtelingenkamp - , en hij spreekt lang, soms heel lang, hierdoor is het een kunststuk op zich om een gefocused luisteraar te zijn. Maar na 3 weken voorbereiding en met een dagelijkse reconstructie in de discussiegroep kwamen we een heel end. Verder was de slotweek een aaneenschakeling van
bijzonder gebeurtenissen. Er waren een aantal initiaties (voor specifieke beoefeningen), er was een excursie naar twee tempels in Kathmandu, we gingen hier met 7 grote bussen naartoe, er was een picnic op het grote plein waar ondertussen door een aantal van de jongere monnikken dansvoorstellingen werden gegeven en waar ook veel Nepali op af kwamen, en er was een long life puja voor Rinpoche. De meeste van deze evenementen duurde lang, soms heel lang en slaap schoot er een beetje bij in. Na de picnic gingen veel mensen weg, ook het afscheid van onze discussiegroep voelde emotioneel. Zelf blijf ik nog een paar dagen.

De 23e december verlaat ik Kopan. Dan heb ik nog 2 maanden, 62 dagen, voordat ik op 23 februari naar huis vlieg (oeps!). Voor deze 2 maanden heb ik in Kopan reisplannen gemaakt samen met Christina uit Australie. Ik ontmoette haar op dag 1 (ik ontmoette veel mensen op dag 1 !) en we bleken dezelfde onaffe plannen te hebben. Twee weken later zei haar bungelende reispartner af en waren we een team. We vliegen 23 december naar Sri Lanka, blijven daar 3 weken, vliegen dan terug naar India en zijn dan een dag of 10 ergens rondom of in Rishikesh, in de lagere en warmere Himalaya, dan vliegen we terug naar Nepal en gaan een 10-daagse mindfullness vipassana doen, opnieuw in Kopan, en daarna nog een korte trekking ergens in de Nepalese Himalaya. Twee dagen nadat we deze plannen hadden gemaakt gingen we voor een middag het klooster uit en de stad in, om de tickets te kopen. Ik had gebeld met de reisagent van Koning Aap en deze had (dure) tickets klaargelegd maar onderweg kwammen we iemand met een gouden tip tegen waardoor we in no-time en voor een belachelijk laag bedrag een enorme bundel vliegtickets in onze handen hadden. Om precies te zijn kocht ik bij JetLite 7 tickets voor 460 euro (alleen al Kathmandu - Colombo zijn 3 tickets , met overstappen in Delhi en Chennai), ik zal straks veel bomen moeten planten om ecologisch weer in evenwicht te zijn. Later werden we hier nog over teruggebeld, er bleken allerlei benzine accijnzen vergeten te zijn en of we nog maar even 200 dollar willden komen brengen, dat heeft C. even gedaan. Anyway, great plans, ik heb er erg veel zin in, en fijn om samen te reizen met iemand die de ervaring van deze maand deelt. En het reisverslag wordt dan ook weer vervolgd, met weer een iets grotere blog frequentie (denk ik).

Voor nu, allemaal - familie, vrienden, reisgenoten onderweg, collega's thuis, blogspionnen en andere lezers - alvast fijne kerstdagen en een wensvervullend nieuwjaar toegewenst. Liefs van Frank.