16 - Van Sikkim naar Nepal, van berg naar klooster

Na mijn vorige blog, vers van de trek, hadden we 's avonds een feestje in de kamer van Mike en Jess (de jonge canadezen). Mike is onderweg om sitar virtuoos te worden, hij heeft les in Varanasi en speelt fabuleus, klassiek sitar met jazz en rock invloeden. De moeder van een van de sherpa's had een taart gebakken en we dronken weer Dansenberg bier (toepasselijke naam voor een NL-er), kortom een echt slotfeest. De volgende morgen vroeg vertrokken Mike en Jess en liep ik na een licht ontbijt een klein bergje op en zat daar een uurtje in een verlaten klooster met prachtige wandschilderingen en een piepend jong katje. In de Dragon waren inmiddels 3 nieuwe trekkers gearriveerd, uit Alaska. Ineens was Red Panda er ook weer, hij cancelde mijn net bestelde lunch en wilde de Alaskianen(?) en mij meteen op sleeptouw nemen naar een lunch bij familie elders in Sikkim. In de jeep onstond een interessant conflict, uit de trekking permit bleek dat Red Panda de Alaskianen gekoppeld had aan een garbage cleaning group inclusief camera-team, zij wisten hier niets van en waren not amused, hun eigen idee was om een ruime week back to nature te zijn, alleen en in alle rust. Er was lokale pers bij de lunch en een Zwitser van de NGO die afval wilde ruimen en de Alaskianen werden voor het blok gezet. Twee van hen waren zo kwaad dat ze geen hap van de royale lunch door hun keel kregen en Red Panda hield zich lafhartig schuil. De enige vrouw van de Alaskianen was helder en assertief genoeg om de discussie aan te gaan, eerst met de Zwitser en toen met Red Panda, uiteindelijk gaan beide partijen apart en gelijktijdig en is iedereen boos op Red Panda, de man lijkt wel een stressmagneet. En een uur later arriveerde zijn al even manische collega uit Darjeeling, Pemba, en deze man had zowaar mijn vliegticket naar Kathmandu bij zich. Ik heb inmiddels van enkele reizigers begrepen dat de land route naar Kathmandu een heel spektakel is met jeeps en boten bij de nieuwe oevers van de Kosi rivier, dit avontuur ga ik maar even missen. Ik lees nu "Born in Tibet", de autobiografie van Chogyam Trungpa over zijn opvoeding als geincarneerde lama en over zijn vlucht naar India, bij dat relaas verbleekt elke hedendaagse trekking, de ontberingen waren enorm, en de volharding ook.

Tijdens mijn laatste middag waren Marchin, Alicia & Yanick ineens ook weer terug in Yuksom, de 10-daagse trek had maar 7 dagen geduurd en ze hadden het bar koud gehad want zoals ik al vreesde tijdens de eerste nacht van onze afdaling hadden wij alle slaapzakken meegekregen en bleef er maar eentje voor hen over. Heel knus en heel koud. Was fijn om hen weer te zien en de wederzijdse trekverhalen uit te wisselen. De volgende ochtend gingen we samen met een shared jeep op pad. Het begin van een lange moeizame dag reizen. De eerste jeep had een lekkende remleiding en bedelde bij alle tegenliggers en garages om remolie, daar was niet veel van in Sikkim. En toen nam ik afscheid van Yanick en Alicia en zocht een jeep naar Nepal. Die vond ik vrij snel, alleen ging hij alsmaar niet rijden. Na twee uur rondhangen besloot ik zelf kaartjes te kopen voor de resterende 4 plekken, om maar te zorgen dat we gingen. Even dreigde er een conflict want een boertige spierbal
dacht dat ik ook zelf al die plaatsen in wilde nemen en dat zijn vrouwen niet meer in de jeep zouden passen, gelukkig werd dit intercultureel misverstand door mij en de chaueffeur opgelost, waarna we vertrokken. Opnieuw een betoverende rit, Sikkim uit, allemaal groene valleien, grintachtige laagstaande rivierbeddingen en steile bergen, en veel, heel veel gaten in de weg. Daarop kregen we een leegloper en toen stonden we weer twee uur stil. Met hamers en beitels en bandenplak en speeksel werd de autoband opgelapt, gelukkig deed ie het daarna ook echt. Onderweg overal mensen die al hun behoeften bij de rivier doen, plassen, wassen, de was doen. En uiteindelijk toch nog net bij daglicht Nepal.

De grensformaliteiten gaan probleemloos, ook het geld wisselen en ik check in Hotel Mehri en krijg een kleine kamer, even later bedenk ik me en betaal 200 Rps extra voor een grotere kamer, koop een krant, laat roomservice een Tuborg brengen en prompt valt de stroom uit. Daar zit ik dan in mijn grote luxe kamer, ik zie de Tuborg noch de krant. Ik laat de receptionist 3 kaarsen brengen en dan lukt het lezen net. Deze scheduled powercuts (load shedding noemen ze het hier) zijn ondertussen een dramatisch probleem voor Nepal. En de prijs van benzine is zo hoog geworden dat steeds minder mensen en bedrijbven zich een aggregaat kunnen veroorloven. Stel je de wanhoop van een hoteleigenaar voor die zijn gasten elke avond in het donker moet laten zitten. Later op de avond zit ik met de receptionist op stoelen op de stoep voor het hotel, de straat is donker, slechts een enkele pand heeft een aggregaat. Er komt een bus voorbij en die rijdt het krakkemikkige
kapperskrot aan de overkant helemaaal in de kereukels, overal glas en lawaai. In het donker blijft er nog een uur lang een menigte staan, vertier voor de avond. En er is ook voelbare woede, zoals op veel plekken in Nepal. De maoisten zijn nu een poos aan het bewind en overal is chaos en incidenten, ook volgens de ktranten, er is weinig gezag.

De volgende ochtend word ik ineens van de markt geplukt door een jongen. "You can be on the 10:15 flight, Sir". Even later scheur ik in een taxi over landweggetjes, ternauwernood alle fietsers en schoolgaande kinderen ontwijkend. Grappig, gister was ik gespannen omdat ik perse voor het donker in het grensstadje wilde komen, en toen zat alles onderweg tegen. En bij aankomst bedacht ik me dat een ochtendvlucht wel fijn zou zijn (mijn ticket was voor 14:00h) zonder me daar verder druk om te maken, ik had het alleen wel opgenoemd tegen een reis agent, en zie, prompt is er een ochtend vlucht en het kan me eigenlijk niet eens zo veel schelen of ik hem ga halen want ik heb een reconfirmed ticket voor een latere vlucht. Het vlieggveld is klein, handmatig en ontspannen. Ik sta op een lijst (joepiee!) en krijg een boardingpas voor 11:00h. Bijna mis ik de vlucht alsnog, op het laatste moment word me duidelijk dat ik door een soort WC-sluis heen moet en dat, daar in het donker, nog een extra controle is voordat ik in de echte wachtkamer ben. Alle andere passagiers zaten op de namiddagvlucht van gister maar die was uitgevallen, echt mijn lucky day. Net nog even gemaild met Ines, de kroatische uit Dharamsala, helemaal van het begin van deze reis, dadelijk heb ik een dinnerdate met haar ergens rondom Bouddha, leve het internet. Eerst nog even een guesthouse zoeken voor de ene nacht hier, maar vanwege al die stroomstoringen doe ik het blog bijwerken vandaag meteen maar, dan is het in ieder geval gelukt. Ook heb ik mijn foto van bezweet Rajasthan vervangen door een stoere bergfoto, op de hoogste pas van deze reis. En dan check ik morgen in de loop van de dag in op Kopan, de dag er na begint het program.

Ik ben heel blij dat ik wederom de chaos van het reizen in dit werelddeel heb doorstaan en dat ik zowaar op tijd in Kathmandu ben gearriveerd. Ik ga een intensieve en confronterende maand tegemoet en geloof dat me dat veel goed zal doen. Ik voel me dankbaar dat me, opnieuw, deze gelegenheid wordt geboden, en dat ik hem ook heb weten te vinden ! Pas ergens vlak voor Kerstmis heb ik dus weer gelegenheid om te bloggen, wie weet vanuit welke plek.... Ondertussen, lieve lezertjes, alvast een fijne Sinterklaas allemaal, en tot blogs !