23 - einde reis, begin thuiskomst (+ Delhi)

Ik ging van huis om een hoop mee te maken en dat is gelukt!

En nu lieve lezer, loopt dit entertainment, deze inspiratie ten einde, je leest nu mijn laatste aziatische reisblog van 2009, zo verwacht ik nu...(als ik er niet nog een epiloogje uitpers). Dus tot spoedig, in vivo, in levende lijve ;-) Met veel weemoed laat ik de avonturen van de afgelopen maanden achter me, het is mooi geweest en nu ga ik weer naar huis en aan het werk - ik had 6 maanden vrijaf genomen en kan een week na thuiskomst weer beginnen als ambulant psychiatrisch verpleegkundige. Oeps!

Het was mij een groot plezier om m'n reis door middel van dit blog te ordenen en te beokstaven, soms zelfs een obsessie omdat ik me de redacteur van mijn eigen leven voelde, want een blog is tenslotte geen dagboek. Maar voor een dagboek had ik geen motivatie, dat is voor mij iets van vroeger, puur voor mezelf, terwijl een blog een moderne vorm is om mijn avonturen en gevoelens met jullie te delen, geillustreerd en al. En voor mijzelf opent zich bij het herlezen van elke blog een wereld aan associaties en herinneringen, bij elke woord verschijnt voor mijn geestesoog een hele technicolor film. Heerlijk. Ga ik als ik oude en wijs en sereen ben allemaal nog eens rustig nalezen.

Ik heb in deze 6 maanden alles gedaan wat ik me voorgenomen had te doen, en veel meer. Mijn planning vooraf was om (Koning Aap) reizen te begeleiden, een Himalaya trekking en een meditatie retraite te doen. Ik heb uiteindleijk alledrie 2x gedaan: India en Nepal met Koning Aap, Helambu en Sikkim trekkings, Lamrim en Vipassana retreat. En onderweg zijn met drama en passie de dood en de liefde ook voorbij gekomen, P. verongelukte op de meest bizarre en dramatische wijze en in het klooster ontmoette ik C. met wie ik een intense relatie ontwikkelde. Medereizigers en jij lezer denkt misschien ook wel dat een vakantieliefde zo lekker eenvoudig en ongecompliceerd is. Maar als twee volwassen personen die elkaar eigenlijk nauwelijks kennen van de een op de andere dag gaan samenwonen en per dag veel beslissingen moeten nemen die hun beider leven direct beinvloeden (is dit bed schoon genoeg om in te checken in dit hotel, is deze taxichauffeur dronken, waar gaan we
eten, wat doen we met de was, mijn geld is op, hoe lang blijven we hier, waar zullen we naar toe gaan, ben je nu nog niet klaar, hoe vroeg moeten we daar dan zijn, enzovoort...) dan prop je toch als snel een jaar huiselijk huwelijks leven in een paar maanden. Ging ook niet zonder krassen maar de liefde overwon alles ;-)

Al met al voelt het alsof ik weer een heel extra leven in dit intermezzo van een half reisjaar heb weten te proppen. Ik heb ook bizar veel gevlogen in deze reis, ben bijvoorbeeld 5x India ingevlogen vanuit andere hoofdsteden (London, Kathmandu, Kathmandu, Colombo, Katmandu) dus dat multiple-entry visum was heel welkom. En ik heb al 3x exact dezelfde JetLite vlucht S2-501 van Kathmandu naar Delhi genomen, ik voel me bijna een forens in het luchtruim boven de Himalaya, de laatste keer begon ik zelfs bergtoppen aan te wijzen aan mijn buurman in het vliegtuig, kijk, dat is nou Everest.

Ik ben een goede reiziger, vind ik zelf, ik beleef veel en laat me er ook door raken, ik voel dat dit hele avontuur een transformatie ten goede is, ik voel me geinspireerd en klaar voor de volgende levensfase, hoe die zich ook moge manifesteren. Zoals vaker na een lange reis (dit was mijn 3e) hink ik nu op twee gedachten. Het vormgeven van de nabije toekomst thuis en aan de andere kant het nadenken over hoe thuisleven en reisleven de komende jaren gecombineerd kunnen worden. Ach, de vorige 2x duurde het reisinterval telkens 8 jaar, eenmaal thuis engageer ik me met dit en met dat en kan ik helemaal niet meer weg, maar het is een bijna verplicht onderdeel van de thuiskomst om te speculeren over volgende reizen, dat garandeerd een wat zachtere landing in de routine van alledag zo weet ik inmiddels... en ik heb er nu een verre droombestemming bij.

En vanochtend vroeg heb ik Christina naar de bus gebracht, die haar voor een week naar Pokhara brengt, voordat zij naar huis vliegt. Nadat de trekking voorbij was hadden we nog 5 dagen en elke dag voelde het afscheid ook dichterbij, het was een heel emotionele en intense periode, met veel praten en met tranen bij de bus. Haar laatste kado voor mij was om mijn haren te knippen in een veel modernere coupe dan dat ultrakort van de afgelopen jaren, ben ik ook blij mee. En dadelijk (het is nu vrijdagochtend, 20 feb 2009) neem ik een taxi naar het vliegveld en vlieg naar Delhi, ben daar een weekend en vlieg dan in de nacht van zondag op maandag terug naar huis, mijn voltallige familie, de gezinnen van broer en zus en mijn moeder staan klaar op Schiphol, heerlijk om zo welkom geheten te worden.

En dan is frankbaltus.waarbenjij.nu dus weer thuis, in Amsterdam, NL en te bereiken via de gebruikelijke kanalen (deurbel, huistelefoon, mobiel en natuurlijk nog wel via mailadres frankbaltus@yahoo.com ).

Tot in NL !

(NB ik sluit af met een galerij reizende zelfportretten, en heb net ook bij de vorige trekkingblog 15 fotoos toegevoegd)

+ de laatste dagen

De laatste 2 dagen van deze reis ben ik in Majnu Ka Tilla, de nieuwe tibetaanse kolonie, tegenover het busstation van blog 1 dus ik ben inderdaad rondgegaan en weer bij het vertrekpunt. De kolonie is een fijnmazig netwerk van nauwe steegjes en genummerde gebouwen, een soort langdurig vluchtelingenkamp. Overal zie en hoor (DVD) je de Dalai Lama en staan mensen op straat of in winkeltjes naar oude nieuwsfilms te kijken. Er zijn hier maar een paar westerlingen en die zijn allemaal nogal op zichzelf. Ik ben dat van nature niet maar nu wel, ik mijmer in deze laatste overgang tussen onderweg en thuis, ik lees en drink koffie en winkel wat. En beide dagen ga ik even de stad in, met fietsriksja en metro, en weet nog 6 kilo boeken naar huis te verzenden, broodnodig want ik zat weer ruim boven de limiet van 23 kg, zo zag ik vanochtend toen ik online incheckte. Het verzenden kostte me in totaal bijna 4 uur, nogmaals zo'n indiase odysee van formulieren en
procedures, iets wat ik niet zal missen.

Ook heb ik nog twee typisch indiase ongelukken. Bij aankomst op Delhi Airport neem ik een pre-paid Ambassador taxi, een klassieke zwartgele. Bijna twee uur lang schuiven we door het drukke en chaotische verkeer. Op een bomvolle rotonde gaat het mis, een volstrekt incompetente chauffeur besluit ineens van de rotonde af te willen en vind de Ambassador op zijn pad, wham! midden in de flank. Wij hebben alleen een kras (wat een auto!) maar de chaoot heeft zware blikschade. Toevalligerwijs stond er een heel peloton politie agenten op de stoep en die hebben het zien gebeuren en willen er allemaal wat van zeggen. Ik hou wijselijk mijn mond en na lang praten en een kleine baksheesh van 100 roepies mogen we toch verder. En het tweede 'ongeluk' was vanmiddag, met de fietsriksja terug van het metrostation naar de wijk. De weg is niet geasfalteerd en vol kuilen, we gaan dwars door een diepe kuil, ik schiet omhoog tegen de luifelstang van de riksja en verlies hierbij
mijn bril. Wonder boven wonder rijdt al het achteropkomende verkeer om mijn bril heen en pak ik hem even later op uit de modder. En als ik het dan toch over ongelukken heb, de laatste nacht in Kathmandu was ik mijn gereincarneerde Zen (ook van de eerste blog) aan het opladen en bleken was hij allergisch voor de komende en gaande electricteitsvoorzienning want nu doet hij niks meer. Ik geloof dat mijn reiskarma op is en dat ik maar thuis moet komen. Vannacht, met mijn laatste Ambassador naar het vliegveld.

En om niet mopperend af te sluiten, het waren 6 geweldige maanden, vol inspiratie voor de tijd die komen gaat. Dank aan alles en iedereen hiervoor!