15 - Trekking in Sikkim

Hier op hoogte, boven de 4000m, voel ik me elke dag zo vitaal en blakend van energie, het is alsof de verdunde dampkring als doping werkt, en dan natuurlijk die immense lege ruimte, hier en daar een besneeuwde bergtop, langgerekte valleien en het eindeloze uitspansel daarboven, de wereld is zo ongelooflijk mooi.

Dit India zijnde was het natuurlijk nog een hele toer om hier te komen. In de New Modern Central Lodge in Gangtok (die oud en ouderwets was en buiten het centrum lag, maar verder prima) was ik voortdurend in gesprek over trekkings maar de meeste waren voor mij nu te lang. Uiteindelijk ontmoette ik in het naburige internetcafe Red Panda, de eigenaar van een trekkingburo tegenover het hotel. Een bijzondere man, deze Red Panda, hij was voortdurend mobiel in gesprek en op elke vraag van mij antwoordde hij met zijn map vol referenties en zijn motto "don't worry, I'll arrange everything for you". Ik werd zelf zenuwachtig van zijn manier van doen, maar eenmaal begonnen ging ik toch verder met hem in zee. Er was een trek van 5 dagen en er waren voortdurend wisselende reisgenoten voor mij, eerst een duits stel, toen werden het amerikanenen, toen canadezen, ik dacht ik ga en zie wel. Op het shared jeep station (busstation voor jeeps) waakte Red Panda over me als een moeder over haar kind, ik kreeg een kata (wit sjaaltje) om, een reep chocolade in de ene hand en een WC-rol in de andere hand, ik kreeg hete thee en een merkwaardig gebakken ei en eenmaal in de shared jeep reserveerde Panda twee stoelen voor mij, zodat ik als gast goed zou zitten. De rit naar Yuksom was prachtig, de ene oogstrelende vallei na de andere, Yuksom zelf is een klein bergdorpje wat meteen prettig voelde.

In de loop van de avond druppelen alle trekkies en ook Red Panda zelf het Dragon hotel binnen, we zijn uiteindelijk met 6 (Canada, Polen, UK, NL) en hebben een avondmaal in de oma-achtige huiskamer van de Dragon, vol gehaakte kleedjes en uitstalkasten. Iemand heeft een I-pod met speaker, er is sterk Sikkimees bier, het licht valt uit en bij kaarslicht is het meteen gezellig. De volgende ochtend is er chaos bij de start. Ik ben de enige die alles bij zich heeft, de rest huurt vanalles, slaapzakken, schoenen, jassen, alles in veel te kleine maten en gekke kleuren, Red Panda banjert overal tussendoor en schreeuwt in zijn mobiel die ook hier nog bereik heeft, en hij geeft iedereen nog een WC-rol. Er ligt een enorme berg eten, er is veel bemanning, in de drukte koop ik bij Panda een vliegticket naar Kathmandu (als dat maar goed gaat...). Ineens lopen we. Aan de rand van Yoksum volgt nog wat gedoe over de vergunning, dan mogen we echt op pad. De eerste dag lopen we door een orchideenbos, de tweede dag door een rhododendronbos. Het pad wordt steeds steiler, mijn benen zijn goed maar net als met hardlopen zijn mijn longen de rem. Het is een pittig trekschema: dag 1 van 2000 naar 3000m, dag 2 van 3000 naar 4000m, dag 3 heen en weer naar de pas en dan dag 4 en 5 omlaag. Dit schema geldt echter alleen voor mij, ik ga naar Dzongri-la, de anderen gaan allemaal naar Goecha-la, een 10-daagse trek. Ik heb in ieder geval voor 3 van de 5 dagen gezelschap. De pool is een beetje nurks, verder heeft iedereen een prettig absurd gevoel voor humor en lachen we veel onderweg. Bij elke stop worden we in de watten gelegd door de kok en zijn maatjes. Zo ontbijten we op de 2e dag met toast met honing, warme rijstepap met noten en rozijnen, toast met omelet, en koffie en thee erbij, als warme lunch onderweg hebben we spicy noodlesoup, gevolgd door Poori (gefrituurd brood) met bietensalade en aarduppelcurry. Quite amazing.

De vergezichten worden steeds mooier en de lucht dunner. 's nachts slapen we met z'n zessen in een kleine kamer van de hut, dicht opeengepropt voor de warmte. Alle dragers, koks, gidsen en yakmannen liggen in de grote zaal en bij hun geroezemoes val ik in slaap. Bij het eerste licht word ik wakker en loop een stuk de berg op. De stilte is oorverdovend, van de weersomstuit hoor ik allerlei geruis en geklop in mijn eigen lichaam. Als ook dat verstilt hoor ik de kleine geluiden van de berg, een rivier ergens diep beneden in de vallei, een enkele vogel, puur geluid in ruimte.

De 2e dag is fors klimmen. Op een grote bergweide rustten we en lopen blootsvoets rond, doen de hoofstand en andere yoga acrobatiek en krijgen dan weer zo'n verpletterende hot lunch. 's nachts zijn we bij een hut op 400m en koelt het na zonsondergang snel af. We eten bij kaarslicht in de hut, al half in de slaapzak. In 5 lagen fleece ga ik met Alicia nog even naar buiten, we gaan op de grond liggen en zien de melkweg schitteren. Om half acht (!) slapen we allemaal al want de nieuwe dag begint om 4 uur met een beklimming voor het uitzicht op zonsopgang. Allen drinken de jonge gidsen teveel van het lokale bier en vergeten zij ons te wekken. Een uur later gaan we toch omhoog, de grond is bevroren en het eerste licht schijnt al op de besneeuwde pieken. De beschaamde gids brengt een theepot en mokkken naar het viewpoint, op 4200m. Na het ontbijt bij de hut klimmen we naar een ander, hoger gelegen viewpoint, op 4500m. Fabuleus. Voor de anderen is dit een acclimatiseringsdag, voor mij het hoogste punt van de trekking.

De volgende ochtend (dag 4) wordt ik al om drie uur wakker van alle herrie die de sherpa's maken. Nog een keer, nu echt in het donker, met zaklamp, beklimmen Yanick en ik de berg. De volle maan is al onder, de zon nog lang niet op, overal sterren en aan de horizon de stille sneeuwtoppen, het is alsof ze zelf licht afgeven. Bijna onmerkbaar sijpelt het daglicht het landschap binnnen, de flanken van de bergen en de inktzwarte diepte van de vallei worden zichtbaar. Het is ver onder nul, m'n tenen bevriezen. Als we even later omlaag lopen zie ik dat de thee-wallah gele rubberlaarzen draagt, hij glijdt telkens uit op de bevroren ondergrond. Overigens is onze gids, Sengay, niet veel beter uitgerust, als hippe 17-jarige heeft hij wel een mobiel en een laag op de heup hangende spijkerbroek maar ook hij loopt bijna de hele trek op teenslippers, ook in de sneeuw op de pas.

Terug beneden is de rest net wakker, de twee jonge Canadezen zijn niet lekker en besluiten met mij mee omlaag te gaan. De hele tocht is steil omlaag en het is bewolkt en daarmee bitterkoud geworden. In de hut krijgen we een grote kamer met z'n drieen en bij absentie van de kok mogen we in het nabijgelegen hotel eten, dit blijkt de huiskamer annex keuken van een familie te zijn en onder onze ogen wordt dhal bhat gemaakt en daarna door ons verslonden. De laatste dag lopen we weer door het bos, het is alsof de seizoenen in versneld omgekeerd tempo voorbijkomen, na de winterkou van de bergen komt er eerst een herfstbos en een paar honderd meter lager een bos vol bloesem, als in de late lente. Beneden in Yuksom wacht de eerste wasbeurt na 5 dagen, heerlijk.

Ik blijf nu een paar dagen relaxen in Yuksom en ga dan na een paar jeeps met een Nepalese binnenlandse vlucht naar Kathmandu. Daar ga ik naar Kopan, een tibetaans boeddhistisch klooster op een ommuurde bergtop aan de rand van de Kathandu vallei. Door het jaar heen wonen in Kopan zo'n 500 monnikken, elk jaar komen er medio November 200 westerlingen bij voor de Novembercursus, een intensief program van een maand lang meditatie en studie, in het ritme van het kloosterleven. Ik was hier reeds in 2001 en kom nu voor verdere verdieping.
En met Kopan zijn mijn thuisgemaakte plannen op: reisleiden, Sikkim, Kopan. En dan heb ik nog 9 weken! Plannen daarvoor veranderen voortdurend, op dit moment denk ik aan Andaman eilanden of Sri Lanka en dan de slotmaand ergens in de lagere Himalaya, want het is daar dan nog steeds erg koud.

Waarschijnlijk komt er nog een klein blogje uit Khatmandu, voordat ik een maand off-line ben.