14 - Sikkim, eindelijk Sikkim [+ trek update]

Dit is mijn bestemming, na twee dagen in Sikkim voel ik me veel gelukkiger dan ik in twee maanden reisleiden ben geweest. Ik heb achteraf de werk kant daarvan wel onderschat, alsmaar me orienteren op vaak ook voor mij nieuwe plekken en daar dan dingen regelen, en het sightseeing en voortdurend verplaatsen is moordend en niet mijn ding. De bergen zijn dat duidelijk wel, net als altijd als ik ergens in een gebergte aankom voel ik mijn geluksmeter meteen flink uitslaan, hoe vreemd dat ik een plattelander ben en voor mijn 18e nooit de landsgrenzen heb verlaten.

Sikkim begon voor mij met de hoofstad, Gangtok, maar meteen de volgende dag ging ik met Charlie (brit, net twee jaar engelse les in China gegeven) naar Rumtek, een kloosterdorp op een uur rijden van Gangtok. In een vlaag van luxe en luiheid heb ik mijn prachtige kamer in Gangtok aangehouden, op de 5e verdieping en met uitzicht over de vallei. In Rumtek stond er net binnen de kloosterpoort een familiepension, Sungay (vrolijk door de zon volgens de eigenaresse, of een verbastering van het tibetaanse buurpension Sangay). Onze bestelling voor het avondeten werd door oma in de moestuin bijeengeplukt. We speelden schaak op de veranda terwijl de zon achter in de vallei onderging, in het donker lag Gangtok als een schitterende halsketting gedrapeerd over de lagere Himalayatoppen, een hypnotiserend vergezicht. Als avondwandeling liepen we nog een keer naar het Rumtek klooster, het hoofdkwartier van de Kagya's (zwarte hoeden) en een kopie van het verwoeste origineel in tibetaans China. Ik belandde in een interessante discussie met een monnik over Chogyam Trungpa, de auteur van het boek wat ik nu lees en een van de eertse lama's die naar het westen kwam. In de koffieshop keken we samen met de jonge monikken TV, toen de gangsterfilm (!) afgelopen was vroeg ik of we konden overschakelen naar een nieuwszender, daar zagen we de eerste beelden van Obama als winnaar. Alle monnikken lagen dubbel om de frase 'a black man in the white house' van de nieuwslezer. Die ochtend in het guesthouse in Gangtok waren er ook al high fives toen we via internet hoorden dat Obama gewonnen had, mooi om te voelen hoe er even een globale euforie ontstaat rondom deze man en wat hij de wereld gaat brengen.

Sikkim is in alle opzichten anders dan het India waar ik de afgelopen maanden was. De eerste middag dwaalde ik door de steile straten van de hoofdstad en waande mij een spook, niermand sprak me aan, niemand drong iets op, en overal prullebakken. Het hele Himalaya gebied is zo anders dan de laagvlakte van de Ganges waar armoede en commercie zo’n ongelukkig huwelijk vormen. Hoewel ook Sikkim India is, dat bleek toen ik een stapel boeken naar huis wilde sturen, want dit werd weer een klassieke indiase anecdote van hoe een schijnbaar eenvoudige taak tot een schier onmogelijke opgave wordt…

… de dag tevoren was ik al even wezen informeren op het postkantoor of en hoe ik boeken naar NL kon sturen. Ja dat kon en in de onderste ladenkast had men opvouwbare dozen die hiervoor gebruikt konden worden. Dus ik loop de volgende ochtend met de boeken naar het postkantoor en denk bij mezelf, het kan toch niet waar zijn dat het zo eenvoudig is en dat ze me vandaag hetzelfde gaan vertellen als gisteren. Dat deden ze dus ook niet. De opvouwbare doos was een pilot project van het leger geweest en voldeed niet aan hun standaarden, dus waren ze verwijderd en vernietigd, sorry. Het advies was nu om de boeken in wit textiel in te laten naaien en dan met rode lak te laten verzegelen en aldus verpakt terug bij postkantoor te komen. Ik had een uur voordat we naar Rumtek zouden vertrekken en dit leek me ingewikkeld en tijdrovend. Na enig aandringen bleek ik toch ook een doos te mogen gebruiken, als ik die tenminste zelf ergens kon vinden. Ik liep de stad in, ging wat winkels af, vond een (grote) kartonnen doos die niet al te vies was en kwam daarmee terug op het postkantoor. Vonden ze OK, de aardige postbeambte ging aan de slag, mijn boeken erin, de doos te groot, hij een schaar pakken en de doos kleiner knippen waardoor het niet meer echt een doos was, zijn vrouwelijke collega’s keken hoofschuddend toe, toen zag een van hen een kleinere doos onder haar buro, daarin paste alles prima. OK, ik weer de straat op voor een grote rol cellotape, alles in de nieuwe kleine doos, goed dicht tapen, adres van mijn zus erop en klaar. Beambte gaat naar de computer voor de tarieven. Blijkt dat de computer geen ‘foreign books’ categorie meer kent. Sorry meneer, dan moet u het als parcel versturen. OK, ook goed, zeg ik. Maar een parcel moet in wit textiel en met rood lakzegel. Tja, het was inmiddels een uur later, achter mij stond een menigte te dringen, ik besloot koppig te zijn, te blijven staan en iets te roepen als ‘maar dat kan toch zo niet, er moet toch een weg zijn.’ En die was er natuurlijk ook, er kwam een hogere beambte bij en die keek niet op de PC maar in een boek en daarin stond een tarief en toen mocht het wel. Pffff. Zonder geduld ontplof je in India.

Het was trouwens ook nog een hele toer om in Sikkim te komen. Na de treinmarathon was het te laat geworden om door te gaan en had ik een hotel in Siliguri genomen, op advies van mijn reisgids. Wat een waardeloos advies. Mijn kamer zat boordevol muskieten en duimgrote donkerbruine kakkerlakken kropen laangs alle plinten, er was niks om een net op te hangen, ook geen brandspiraal of ander hulpmiddel. Tegen mijn principes heb ik de hele nacht beurtelings muggen gedood en mezelf gekrabt, bezweet, lekgeprikt en geradbraakt stond ik om half zes op. En 's ochtends bleek er ook geen stromend water te zijn, ongewassen en onuitgeslapen ging ik in de stromende regen op zoek naar vroeg vervoer naar Sikkim. Ik belandde met nog twee mannen om zes uur 's ochtends in een jeep en toen begon het ritueel dat Azie reizigers wel kennen, veel schijnbewegingen en kleine verplaatsingen, om kwart over zeven stonden we weer voor mijn vieze hotel. Net toen ik dacht om eens luxe te doen en gewoon zelf te gaan betalen voor alle lege stoelen zodat we dit oord zouden verlaten stapte er een man in waardoor de drempel overschreden was, we gingen. En toen werd alles dus veel beter, hier in Sikkim. Het hotel is een echte ontmoetingsplek waar ik al een hoop contacten heb gelegd en over trekkings praat. Ik kan naar een klein bergdorpje gaan (Yuksom) en van daaruit dagtochtjes maken, dan heb ik geen vergunning nodig en wordt het niet –15. Of ik kan een trek van ongeveer een week doen, met een groep en met vergunningen, naar een hoge pas, maar dan wordt het dus wel –15 en krap om bijtijds in Kopan te komen want ik heb besloten dat ik toch liever geen laatkomer ben maar het maandlange program vanaf dag 1 mee wil beleven. Ach ja, dit soort luxe puzzel problemen over bestemmingen en perioden vormt het dagelijks leven van een reiziger, lekkere problemen om eens flink op te kauwen en over te bomen met andere reizigers. Dat ga ik dus vandaag en morgen doen. En zoals nu weer even dit soms dagboekachtige blog bijhouden, zo hou ik het zelf ook een beetje bij ;-)

[ kleine trek update, 7 nov ]
Het wordt allebei, ik ga morgenvroeg naar Yuksom, ben daar dan een dag en ga dan met andere trekkers, een gids en een paar yaks (om de spullen te dragen) een 5-daagse trek doen, naar de Dzongri pas. Wel een pittig trekschema: dag 1 van 2000 naar 3000m, dag 2 van 3000 naar 4000m, dag 3 heen en weer naar de pas en dan dag 4 en 5 omlaag en dan blijf ik een paar dagen in het piepkleine bergdorpje Yuksom waarna ik Sikkim verlaat en waarschijnlijk naar Kathmandu vlieg want de landroute is na de monsoon overstromingen van de river Kosi nog steeds erg slecht begaanbaar zo hoorde ik gisteren. Als er ergens onderweg internet is schrijf ik weer.