12 - Op de rivier (+ veel fotoos)

Met deze Koning aap reizen ligt het reistempo zo hoog dat ik me eindelijk een voorstelling kan maken bij de aloude groepsreisgrap van 'als het nu dinsdag is dan moet dit Allahabad zijn'. Net liep ik na het avondeten het hotel uit en zag inderdaad Allahabad op een winkelgevel staan, mijn murw gebeukte hoofd had dag en plek dus toch goed, hoewel Allahabad de moslimnaam van de stad is en andere geloven er weer een andere naam aan geven dus er was heus wel reden voor mijn verwarring, er is eigenlijk altijd wel reden voor verwarring hier in india, dat maakt het soms zo leuk en soms zo frustrerend. Als de wegen het toe zouden laten verplaatsten we ons in moordend tempo. Maar.. deze dag 300 km in ongeveer 10 uur afgelegd, veel gaten in de weg en het is Diwali, het lichtfeest, en alle straten zijn vol met kraampjes en mensen en onze oversized bus (een volledige touringcar voor een groep van 10 pax) meanderde daar aldoor maar net tussendoor. Er was geen Koning Aap proof restaurant onderweg dus ik had lunch pakketjes in laten pakken. Toen het ongeveer lunchtijd was zag ik een verlaten sportveld met tribunes, dat leek me een goede lunchplek. Wij de tribunes op, in no time verschenen er vele kinderen. In de lunchbox zat allerlei snoepgoed, biskwietjes en chips, dat bijna niemand nam en dat ik inzamelde om naar de kinderen te brengen, met twee armen vol liep ik als een soort Sinterklaas op hen af. De kinderen stonden ons op ruime afstand te begluren maar mijn oversteek brak het ijs. Het eerste kind aarzelde nog, daarna werd ik bijna omver gelopen en sprongen ze allemaal op me af, zozeer dat ik me daarna gedwongen voelde om enige herverdeling te doen tussen kinderen met 3 en met 0 pakjes snoepgoed.

Later op deze lange reisdag, net voor zonsondergang, bereikte we de uiterste punt van Allahabad, daar waar elke 12 jaar de Kumb Mela gevierd wordt en waar drie rivieren (Ganges, Yamuna en de mythologische onderaardse Saraswati) samenkomen. Het was een enorme drooggevallen zandpunt vol pelgrims, een soort geheiligde versie van het wad. Om bij de zandpunt te komen moesten we een aantal stroompjes doorwaden, en droge stukken oversteken waar er een brosse modderkorst op een verende ondergrond lag, alsof we vlak boven de mysterieuze Saraswati zelf liepen. Overal lieten pelgrims kleine vuurbootjes van bananenblad met bloembladen en een klein kaarsje te water, het voelde als een pure versie van Varanasi, zonder alle drukte en gekte, en met vooral heel veel ruimte om ons heen, beide rivieren waren immens breed en in de nevelige avondschemering leek het landschap tijdloos en eindeloos.

Het zijn sowieso rivierdagen want de volgende dag gingen we na een paar hobbelige busuren een kleine platbodem op om daarmee de laatste 50 km naar Varanasi te overbruggen. Op de brede en traagstromende vuilbruine Ganges was verder geen enkel bootverkeer, we hadden alle ruimte voor onszelf, en op het egronk van de motor na ook alle rust, heerlijk. En dan Varanasi. Varanasi is de overtreffende trap van India. Zo druk en kleurrijk en dat ik aan mijn eigen zintuigen begin te twijfelen. Als een stilstaand mens information overload kan hebben dan bevind hij zich vast in Varanasi. Toen we aankwamen organiseerde ik een zestal riksja's en kon elk tweetal hier met baggage inklimmen. Ik zat met de gids en wat tassen die anderen er niet meer bij konden hebben in de laatste riksja, ik zat half op de gids en half op een paar rugzakken en mijn rechterbeen was geheel buitenboord waardoor ik goed op het verkeer moest letten om heelhuids aan te komen en ondertussen vroegen
bedelaars me om geld en kooplieden boden vanalles aan, ondertussen dreigde andere rikjsa's aan mijn voet te blijven haken en toch voelde ik me bijzonder kalm en op m'n gemak, terug op een bekende plek en eenmaal zittend, hoewel oncomfortabel, kon ik genieten van de drukte om me heen. 's Avonds nam ik de groep weer mee naar de vuurpuja en dit keer had ik mijn camera bij me, zie de beelden hieronder. Wonderlijk hoe zo'n openbare religieuze viering zoveel verschillende mensen bijeenbrengt, van devote Hindu's die in trance meechanten tot toeristische passanten die met toeters van telelenzen tussen de priesters en het vuur heen en weer lopen en daar gewoon de ruimte voor krijgen, ik nam dit keer ook die rol en voelde me nog op m'n plek ook. En dit keer liet ik ook een vuurbootje te water, voor Pierre, met wie ik een maand geleden hier nog samen natte voeten opliep omdat na de monsoon de rivier nog zo hoog stond, met tranen in mijn ogen zag ik het wegdobberen.

Deze groep is en blijft buitengewoon eensgezind, bijna elk voorstel mijnerzijds wordt unaniem aangenomen, ondanks dat het heel verschillende mensen zijn. Maar op deze manier maak ik India natuurlijk wel behapbaar voor deze 'debutanten' en dat is een groot goed. Vanavond nog een keer 6 riksja's charteren om naar een rooftop aan de Ganges te gaan voor een klassiek concert met een buffetdiner. En dan komt er vanuit Varanasi voor mij nog 1 reis sprint. Met de groep neem ik de nachttrein naar Delhi, daar een laatste dag, een slotdiner en een superkorte nacht en dan vlak na middernacht de groep naar het vliegveld brengen en ik dan naar het treinstation voor opnieuw een nachtrein van ruim 24 uur tot bijna in Sikkim. En daar ga ik vertragen, onthaasten van het hectische reisleidersbestaan. Vanaf die tijd, en zeker als ik een maand in Kopan ben, zal de frequentie van dit blog een stuk kleiner zijn, maar dat heb ik wel vaker gedacht geloof ik.
[als je wilt weten wanneer ik iets nieuws schrijf kun je linksbeneden je email doorgeven aan de site]