11 - steeds dieper India in

India is onderweg om een groot en modern land te worden en dat merken we. Overal wordt aan de weg gewerkt en we worden voortdurend gepest met korte stukjes vierbaansasfalt, die soms al na enkele meters bedekt zijn met zandhopen waardoor alle verkeer de kuilen en gaten van de wegberm op moet zoeken. Uren worden we zo in de bus door elkaar gehusseld op 's lands wegen. Ik ben al drie weken van plan een massage te nemen maar toen ik gister een keer achterin de bus ging zitten was er prompt een gratis massage met een klap en een zucht bij elke bobbel in de weg. En nu gaat Tata (die voormalig Hoogovens hebben overgenomen en die nu de wegen vullen met hun gelijknamige vrachtwagens) ook nog eens een nieuw model auto bouwen, de Nano, een soort mini Smart die zo goedkoop wordt dat tientallen miljoenen Indiers zich het ding kunnen veroorloven, dus over een paar jaar zitten al die nieuwe wegen bomvol Nano's en koeien. Wij hebben dit keer twee jonge mannen als chauffeur en bijrijder. De chauffeur (Raj Kumar) is nogal heetgebakerd en toetert tegen alles en iedereen, ook in situaties waarin je meteen ziet dat niemand in beweging kan komen, en hij haalt ook nogal link in. Zijn bijrijder (Sengu) is zijn rem, voortdurend coacht die Raj met allerlei handgebaren die allemaal neerkomen op 'rustig aan joh'. Zodoende voelt iedereen zich nog net veilig, en af en toe praat ik even met Raj en zeg dat we alle tijd hebben!

In een lokale krant las ik dat een Indiase debuutroman de Booker Prize had gewonnen, 'White Tiger" van Aravind Adiga, en dat dit boek gaat over de woede van de onderklasse op de nieuwe rijken hier in India. Meteen gekocht want dit thema fascineert me al lang. Briljant boek, ik heb het in anderhalve dag en twee hobbelige busritten uitgelezen. Het heeft me ook al vaak verbaast hoe weinig zichtbare sociale onrust er hier in India is terwijl de verschillen zo groot en zo zichtbaar en voelbaar zijn: krottenwijken vol bouwvakkers aan de voet van wolkenkrabbers vol nieuwe rijken, meisjes met overgewicht, make-up, een Gucci tas en hippe mobiele telefoon in een fietsrickja met een man op blote voeten en een vuil en gescheurd hemd op de pedalen, een gezin in een PC Hoofd trekker rijdt langs de wegberm waar een ander en oneindig veel armer gezin op de grond ligt te slapen, overal al die mensen die op straat slapen en overal al die mensen die maar wat rondhangen en rond zitten of liggen te staren, geen geld en geen bezigheden. Aravind Adiga noemt dit de Darkness en beschrijft de route van zijn hoofdpersoon naar het Licht en daar is een hoop list en bedrog voor nodig maar ondertussen kruip je als lezer wel diep in de porien van de Indiase samenleving. Geweldig om zoiets te lezen terwijl ik hier ben, alle couleur locale is mij bekend en het boek helpt me dieper te kijken, meer te zien, want hoewel er zoveel op straat gebeurt is het toch moeilijk om door de oppervlakte van India de niet direct zichtbare binnenkant van de mens en diens beleving te zien.

Terwijl ik Witte Tijger las hadden we een dagvullende excursie met een gids, Fateh, die me zijn levensverhaal vertelde en dat was een soort diapositief van het verhaal van Balram Halwai, de witte tijger. Fateh groeide op in een dorp en zijn vader verongelukte toen hij 9 was. Meteen moest hij van school en werken op het land. Op een dag fietste er een blanke man voorbij, Koen, uit Nederland. Koen kreeg een lekke band en vroeg om hulp. Fateh rende naar het volgende dorp om een pomp te lenen maar band plakken lukte niet. Met gebarentaal nodigde hij Koen uit te blijven eten en slapen. Maar Fateh en diens moeder waren als de dood dat de politie hen zou betrappen op het onderdak verlenen aan een ferangi (buitenlander) en dat zij dan zwaar beboet zouden worden (India hangt van vergunningen en corrupte politie/politici aan elkaar). Daarom maakte Fateh en zijn broer een bed op in het rietsuikerveld en bleven daar de hele nacht over Koen waken. De volgende dag ging Koen terug naar Udaipur en kwam drie dagen later terug met een tolk en vroeg wat Fateh wilde. Antwoord was duidelijk: school. Koen betaalde 5 jaar schoolgeld en inmiddels spreekt Fateh 12 talen en heeft hij een master in Sanskriet en heeft hij samen met zijn vrouw een school gestart in het dorp. India leeft op twee snelheden, de 21ste eeuwse en de aloude dorpse en tegenwoordig ook vaak stedelijke armoede. Alleen met onderwijs kan iemand een brug tussen die werelden slaan maar daar moet je dus geluk voor hebben. Zo heb ik al een aantal volwassenen gesproken die engelse les aan kinderen geven en ik verstond geen woord van wat zij zeiden en vice versa. Tsja.

Inmiddels heb ik met de groep een groot deel van Rajasthan doorkruist, Jaipur, Pushkar, Udaipur, Ranakhpur, Kumbalargh & Cittorgarh en nu het relaxte kleine Bundi. M’n 7 daagse antibiotica kuur is al een paar dagen voltooid en vooralsnog gaat het goed. Diverse leden van de groep beginnen net een beetje te kwakkelen maar voorlopig is iedereen nog aardig op de been. De afgelopen week waren allemaal bekende lokaties uit m’n eerste reis en dat maakte het een makkie, ik kon mensen vertellen wat zich om de volgende hoek bevond en hoe ze op een bepaalde plek konden komen, dat heeft ook wel z’n charme, zeker ook voor de deelnemers. Maar nu komt er weer een week van nieuwe plekken en ik merk dan wel dat ik een pionierstype ben want dat vind ik veel leuker en ook op nieuwe plekken lukt het me wel om m’n taak uit te voeren, na een dikke maand is het takkenpakket en hoe dat uit te voeren me wel duidelijk. En ook dat reisleider voor mij een bijbaan is, leuk voor even maar uiteindelijk toch weinig voldoening gevend.

Zojuist ontving ik eindelijk een massage, na 5 mislukte pogingen (diarhee, ongeluk, diarhee, stroomstoring – waardoor ventilatoren niet werkte en het volgens eigenaar oncomfortabel warm zou worden – en uitlopende busritten). Een ayurvedische massage, van kruin tot teen en met een hoop olie, erg ontspannend. En van het weekend heb ik door een kleermaker twee klassieke linnen overhemden laten maken, ik werd helemaal opgemeten en kon zelf zeggen hoe lang de manchetten en de boorden moesten worden en tot waar de knopen en het borstzakje. Fijn om er bij tijd en wijle - ondanks het alles verkreukelende rugzakleven - pico bello uit te kunnen zien, zo zwabber ik ook in uiterlijk tussen toerist en local en doe ik mijn Koning Aap functie enige eer aan.

Morgen de eerste van drie treinreizen met deze groep, alleen de laatste is een nacht trein, die van morgen duurt een halve middag, althans dat is het plan. Ik duim dat het soepeler loopt dan vorige keer...