Roofvogels en vliegeraars

De hemel boven Kathmandu is bont en blauw gespikkeld met vliegers en zwermen roofvogels. Kleine jongetjes en grote mannen hebben katrollen in de hand met soms wel een km aan draad. Net als in boek/film de vliegeraar bevechten ze ook hier elkaar. Als ik in de hoteltuin zit te lezen zie ik af en toe een gesneuvelde vlieger of stuk vliegdraad neerdwarrelen in een van de bloeiende bomen rondom, een keer verstrikt een vallende draad zich zelfs om mijn nieuwste Murakami boek en tilt het boek bijna de lucht in. Naast me in de tuin gaat een 30 jarige Australische zitten en zegt dat later als ze oud is ze vast niet meer naar dit soort spannende landen durft, daarom is ze er nu.

In de chaos op het vliegveld heeft de consul mij gevonden en heb ik de laatste papieren overgedragen. Zij was ook vaak in het Kopan klooster geweest waar ik in december zal zijn en we bleken wederzijdse contacten te hebben. Een aangenaam gesprek en daarna liep ik het nieuwe hoofdstuk van mijn reis in, uitgezwaaid door de consul. Vlak daarvoor had ik de groep uitgezwaaid, dat voelde wel emotioneel na zoveel samen te hebben meegemaakt.

In de stad blijft het druk vanwege het festival. In plaats van de gewone bescheiden tikka (een elegant rood puntje aangebracht tussen de wenkbrauwen wat het geestesoog of derde oog symboliseert) loopt iedereen nu rond met een halve pollepel rode rijst aan het voorhoofd geplakt, een beetje Strak Trek-achtig. Wel zijn de slachtingen eindelijk voorbij. 2500 jaar geleden kwam de historische boeddha al in verzet tegen dieroffers maar dat heeft weinig gebaat. Ik sta op het centrale Durbar plein en zie een man een kromzwaard hoog boven het hoofd heffen en zich diep concentreren, vervolgens scheidt hij met een machtige houw het hoofd van de romp van de waterbuffel, beide onderdelen stuiptrekken nog lang na, ondertussen vullen twee andere mannen kommetjes met het vers spuitende bloed en rennen daarmee de tempel in om te offeren.

Het voelt gek om even geen reisleider te zijn, ik ben toch behoorlijk in de rol gegroeid en het is een rol die mijn tijdelijke reizende bestaan helemaal opvulde, en dat op uiterst comfortabele wijze. Maar nu ben ik even de luieraar. Ik koop een boek en een broek en hang rond en lees. Ik heb een pakket overbodige spullen naar huis gestuurd - inpakken voor zo'n lange reis is een kunst - en ik heb hier alvast bergspullen gekocht, Goretex schoenen en een fake North Face jas. En dus alweer 4 boeken, 2x Murakami en 2x Chogyam Trungpa.

Na de terroristische bomaanslagen om de hoek van het hotel op dag 1 en de fatale val van P. in Pokhara was er op de laatste dag weer een voorval. Vanaf het binnenlandse vliegveld deden we met z'n vieren de bergvlucht naar Mount Everest. Op de terminal liep een geuniformeerd meisje af en toe wat te schreeuwen in het Nepali, verder was er geen info. Een grote duitser vroeg naar de vlucht voor Lukla, een hooggelegen vliegveld en startpunt voor veel Everest expedities. Hun vlucht was eerst gecancelled wegens slecht weer bij Lukla maar even later mochten ze toch. Opgelucht en opgewonden trokken al die duitsers langszij, ons ongeduldig en verder wachtend achterlatend. Een uur later waren ze allemaal dood. In de mist bij Lukla was hun vliegtuig bij de landing gecrasht. Een groep Italiaanse klimmers in ons hotel - waaronder een dokter die de vriend van P. verbond na een kleine val bij het donkere internetplekje - had eigenlijk op deze vlucht moeten zitten, zo vertelde de dokter mij in de hotel lobby, meewarig glimlachend.

Afijn, ik leef en geniet van elke dag. Maar misschien de volgende reis iets minder avontuur...