Laatste dag met de groep in Kathmandu

Dank voor alle vormen van steun die ik heb ontvangen, per mail en telefoon en op dit blog, dat heeft me veel goed gedaan!

Het leven voelt dezer dagen heel helder en relatief, zo bovenop de dood. Ik voel me kalmer dan ik me lang heb gevoeld. Tijdens deze reis maakte ik me aldoor, al dan niet beroepshalve, druk om vanalles, dat is nu eenmaal m'n aard. Ik voel nu wat meer afstand tot wat ik moet doen, laat me er minder door meeslepen. En alles is hier zo mooi, zo ruig.

Dasein komt er aan, een groot meerdaags festival. Langs de weg van Pohhara naar Kathmandu zagen we overal voorbereidingen voor het festival. Waterbuffels zijn geslacht en alle organen en vlees worden uitgespreid op dekens langs de weg, om onder de dorpelingen te verdelen. Grote reinigingsvuren ernaast, door het open raam van de minibus voel ik de hitte van de vlammen. En overal metershoge bamboeschommels voor de kinderen, met de bladeren er nog aan.

Ik zie nog wel steeds de beelden voor me van de val van P. Ik stel me de film Being John Malkovich voor, maar dan oneindig veel ruiger, en dodelijk. Snel en onverbiddelijk. We hebben uren bij het gat gewacht en ik heb het gat gefotografeerd, het zag er als een gewoon grasveld uit ipv als nauwe verborgen ingang tot een tunnelvormige spelonk naar de bodem van een diepe kloof. Maar ik zal me P ook altijd blijven herinneren door zijn vrolijke lijfspeuk, 'de geest moet waaien', die uitspraak brengt telkens weer een glimlach naar mijn lippen. En toevallig was P. ook nog mijn oud-collega. Hij was kunstenaar, extravert, gevoelig, beweeglijk, associatief en maakte met alles en iedereen onderweg contact, een zeer innemend mens, en hij genoot enorm van deze reis waar hij zich eigenlijk al een decennium op verheugd had en die hij nu samen met een goede vriend ondernam. Ik heb nog samen met hem gelachen om mijn beschrijving van onze intocht in Nepal:

Na het vagevuur van Agra en Varanasi wachtte er nog een helletocht langs de grens voordat we in de Himalaya hemel van Nepal terecht kwamen. De grensovergang is door David Lynch in z'n donkerste momenten bedacht. Stel je voor, je komt bij een Indiaas grensstadje. Bij het begin van de hoofdstraat moet je de bus uit. Alle bagage wordt op fietsriksha's gestapeld en te voet gaat de groep de straat op, 1500 rechte meters naar de grens. Het is een smalle, volle straat. Veel verkeer, allemaal stalletjes en winkels aan weerszijden, en het kleine grut van koe en scooter wringt zich daar tussen door. Het verkeer verdicht zich, het zijn voornamelijk vrachtwagens. Als voetganger lijkt elke vrachtwagen een monsterlijke dikke zwarte rook uitwalmende draak vol vurige beschilderingen. De ricksha's met bagage verdwijnen uit zicht, de rest van de groep ook want door de drukte wordt ons gezelschap vervormt tot een lang dun lint. Dan valt de stroom uit en wordt alles donker, er komt alleen nog licht van de koplampen van de brullende vrachtwagens. Het heeft vandaag flink geregend en de weg is modderig, het is bloedheet en klam, ik zweet als een otter, het is nu ieder voor zich, ik ben elk overzicht kwijt, ik zie een groepslid ternauwernood op tijd wegspringen voor een aanstormnde Tata. Ineens trekt iemand me een kantoor binnen, dit blijkt indiase immigratie te zijn. Papieren invullen, de letters drijven weg in het parelende zweet. Twintig meter lopen, onder een poort door en dan is er Nepali immigratie, zelfde ritueel. De lucht is zo zwaar van uitlaatgassen dat ik niet meer durf te admemen, maar ik moet toch. Dan staat er iemand van het hotel naast me, hij is hier met bus, de bus staat naast hem, een wonder, dit lijkt de redding. Maar niets is wat het lijkt. Tien minuten later heb ik alle uitgeputte groepsleden terug gevonden en in de bus gekregen. Over de volgende 1500 meter doen we twee volle uren. Overal vrachtwagens, allemaal loeiende motoren, geen enkele katalysator, en een lucht zo
zwaar als die vroeger in de mijnen moet zijn geweest. Onze bus is een oude gammele bak met open tralies als ramen en zeker geen AC. We staan stil, we rijden drie meter, we staan stil, we rijden 5 meter. Vanwege het Dasein festival staan op de open lorry voor ons een groep jonge mannen rondom een mansgroot en veelkleurig godsbeeld met 8 armen, al deze armen zwaaien ons toe, welkom, welkom... Na 16 uur reistijd bereiken we het hotel in Lumbini, de helft van de groep valt aan op het buffet en de rest gaat op bed liggen en bij ademen. We zijn in Nepal.

En toen waren we dus in Nepal. In Lumbini bij de geboortegrond van Boeddhha was alles heel vredig. In het Chitwan NP hebben we verschillende wildsafari's gedaan, in een smalle kano op de rivier, langs krokodillen. En op de rug van een olifant door de jungle, langs neushoorns. En toen kwam Pokhara en de val en stortte daarmee ook de reis ineen. We zijn nu in Kathmandu, laatste dag voor de groep. Vanochtend vroeg heb ik met de vriend van P. en nog twee mannen een bergvlucht gemaakt, heen en weer naar Mount Everest met een klein propellervliegtuigje (Beechcraft 1900C). We braken door de wolken en alles was helder, de hele Himalaya keten zichtbaar, een lange flank van besneeuwde bergtoppen, en om beurten mochten we ook even in de cockpit voor de panorama view.

Vanavond hebben we het slotdiner en dan breng ik de groep morgen naar het vliegveld. Daar heb ik dan ook nog een blind date met iemand van de ambassade (ik trek een blauw shirt aan) om de laatste papieren rondom het overlijden over te dragen. En dan heb ik 2 dagen voor mezelf in Katmandu en 2 in Delhi, en maandagochtend vroeg vliegt groep 2 India in. Deze groep is wel helemaal klaar met de reis. Het gesprek wisselt voortdurend van herinneringen en regeldingen rondom P. naar de reisavonturen van vandaag en dat voelt soms heel vreemd, maar ook wel goed, dat beide aandacht krijgen van iedereen. Koning Aap heeft me nog aangeboden om de volgende groep over te dragen aan een andere RB maar na een korte denkpauze heb ik dat aanbod afgeslagen, ondanks alles, ondanks alles, zit ik er nu toch wel in, in dit reisleiden, en blijf ik zo nog even bezig.