een dag later

De nasleep van de dood van P. was als een hortende en stotende Fellini film. Als een pinpongbal werd ik heen en weer geslagen tussen lokale instanties en gezagsdragers en bevond ik me op de vreemdste plekken. Urenlang met honderden locals langs de rand van het ravijn, terwijl politie en leger met touwen afdaalden. Op een bankje in het duister onder een boom, samen met twee leden van de groep, het geborgen lichaam opgeknoopt in een draagzak voor ons liggend, stortregen alom, een gevoel van dodenwake bij ons drieen. Toen het lichaam eindelijk uit het ravijn kwam barstte er een zware onweersbui uit boven de vallei, en was aan de andere kant een hoge besneeuwde Himalaya top even zichtbaar tussen de wolken, alsof de natuurkrachten een eresaluut gaven aan deze bijzondere en spirituele man. Bij het mortuarium, waar een verkeersdode door zijn twee kaalgeschoren zoons op lange bamboe latten naar zijn crematie werd gedragen. Op het politieburo, waar veel volk rondhangt en alles en ieder toekijkt bij elke handeling van mij en de vriend van P., ik voel bijna geen ademruimte. Veel meer beelden en momenten, niet geschikt om hier te beschrijven.
Het regelwerk nam 2 volle dagen, ingewikkeld en ondoorzichtig werk met veel telefoontjes en krakende lijnen alom, door al dit geregel verdween de actualiteit van de dood bijna naar de achtergrond. Natuurlijk was de groep totaal aangeslagen. Veel gepraat, vanaf het begin. Morgen gaan we naar Kathmandu. Voor iedereen behalve mij het laatste station van deze reis.