6 - Woestijn leven

Het is zo heet dat ik het liefst onder de propeller op mijn grote bed lig. En zelfs dan druipt het zweet langs mijn armen omlaag. We zijn vlak bij de Pakistaanse grens en midden in de woestijn. Vanaf mijn bed zie ik door de luiken de stad en de woestijn liggen, zinderend in de middagzon. Voorlopig ben ik als eerste en enige van de groep ziek, reizigersdiarrhee en koorts. Ben ook een beetje te hectisch geweest, voortdurend dingen regelen en dan in mijn 'vrije tijd' gaan hardlopen. En dan aldoor die switch van airco naar de dagelijkse hitte en weer terug. Gelukkig is dit de ideale plek om een beetje te kwakkelen. De vorige hotels waren vooral luxe en weinig sfeer, maar dit hotel is een sprookjesachtige mix van oude architectuur en een sfeervolle en kleurrijke inrichting, plus de gastvrije bediening door de nazaten van de maharadja die dit paleis vroeger bewoonde. Ik verplaats me naar de binnenplaats en laat Ali Khan me bananen en een lime-soda brengen. Ik lees " Kafka on the Shore", een engelse vertaling van een japanse roman (Murakami) die ik in Delhi gekocht heb en nu als Nederlander aan de Pakistaanse grens lees, een fijne wereldse gedachte, en het boek past helemaal bij mijn ingetogen stemming. Na een dag zo luieren voel ik me 's avonds weer sterk genoeg voor de excursie.

De excursie is het moderne toerisme in een notendop. We rijden met 2 jeeps 45 km de woestijn in. Daar wachten tientallen kamelen en hun drijvers op ons. Ik heb 3 kamelen en een kamelenkar gereserveerd want ik begreep al uit de diverse reisverhalen dat niet elke deelnemer graag op een kamelenrug zat. De kamelen brengen ons 2 km verder, naar Sam Sanddunes. In de wijde omgeving zijn dit de enige zandduinen en zo stellen wij westerlingen ons een woestijn voor, dus daar worden we gebracht. Prompt duikt er vanaf een naburige duin een zingende familie op, en een man met doorgroefd gelaat loopt met een jute zak vol koud bier en cola te leuren. Er spelen wat jongetjes cricket en de kleinsten komen bij ons om een pen bedelen. Na enige tijd druipt al dit volk af naar de volgende kamelenkaravaan en blijven wij alleen met de beloofde zonsondergang achter. Die zich overigens als enige geniepig aan het programma weet te onttrekken door schuil te gaan achter een vochtige en stoffige horizon met flarden van wolken. Dan gaan we, opnieuw met de kamelen, een stuk door de licht begroeide woestijn naar een ommuurde lemen vlakte waar opnieuw een muzikale familie voor ons klaar zit en een enorm buffet wordt bereid (dit was allemaal vooraf onderhandeld). Wij mogen plaatsnemen op een serie lounge banken tegenover de muzikanten, rij tegenover rij, het lijken wel loopgraven, iedereen voelt zich weer even oncomfortabel. Gelukkig is deze muzikanten familie echt muzikaal, en ook communicatief, open en warm, waardoor het een gezellige avond wordt en we zelfs dansen (alles staat uitgebreid op foto en video, in veelvoud!). Ik geniet van de ritmische patronen die me herinneren aan de jazz CD's die op mijn verloren Zen staan. Naderhand rijden we door de donkere woestijn terug naar de stad Jaisalmer.

De volgende dag voel ik me weer vitaal. Tevens de eerste programmaloze dag tijdens deze reis. Ik geniet ervan en zwerf door de stad, koop een blouse en een boek (daar moet ik echt mee ophouden, ik koop elke dag een boek!), raak aan de praat met de boekverkoper en drink met hem en zijn broer een Chai op het dakterras en bespreek de toestand in hedendaags India. Ik zie accu's voor digitale camera's, voor ik weet wat er gebeurt verdwijnt de verkoper met zijn motor, met mijn accu in zijn borstzak, op zoek naar een passende copie. Die blijkt er een half uur later niet te zijn en ik krijg mijn eigen accu weer terug. Ik hou van deze stad en haar bewoners, zo relaxed, zo vriendelijk. Op het pleintje voor ons hotel is de koeien parkeerplaats, hier hangt altijd wel een groepje koeien rond en tussen hun brede lijven (ze hebben het goed hier) en al hun uitwerpselen door vind ik de schone poort van ons hotel.