3 - Life in Delhi

Dit keer kan ik Delhi beter aan. Je moet echt op vol vermogen functioneren om het zintuiglijk bombardement wat Delhi heet een beetje te kunnen pareren. Herrie, drukte, stank, iedereen wil wat van je, en het kost wat energie om daar gelijkmoedig onder te blijven. Ik zie nooit een boze Indier maar wel regelmatig een ontploffende tourist die het even allemaal niet meer trekt en in een gruwelijke scheldpartij uitbarst, waar iedereen dan een beetje suf naar staat te kijken, zo van die zouden ze op moeten nemen….
Het was een lange reis hier naar toe, en ook een die het begrip dienstverlening opnieuw waarde voor mij gaf. Anders dan de verplaatsing is er namelijk geen enkele dienstverlening. Er zijn leeslampjes maar die gaan niet aan. Er zijn pauzes maar die worden niet aangekondigd (OK, ik zeur, maar ik kan dus niet lezen en ik heb nog geen muziek, gelukkig zat er wel een charmante koreaanse naast me, dat maakte weer alles goed). Dit keer vertrokken we om 19:00 h en was de dinerpauze plotsklaps (ik sliep eindelijk) en pas om 23:00 h en zelfs toen was het diner nog verstopt. Meestal wordt er bij een dhaba (wegrestaurant) gestopt, dit keer was het echter bij de achter (toilet) ingang van een groot en luxe hotel wat verder helemaal donker was. Na enig zwerven door donkere gangen kwamen ik en 2 indiers in een grote deftige eetzaal die leeg en schemerig verlicht was. Door 5 obers werd daar mijn fried rice en cola gebracht. Hierna reden we in een lange ruk naar Delhi en werden we ergens langs de weg gedumpt. Daar accepteerde ik snel een (dure) taxi waarmee ik op weg ging naar het 1e Koning Aap hotel.

Tjongejonge, wat een chaos is het verkeer. Zo chaotisch dat ik moest glimlachen om de futiliteit van een knipperend licht van een auto ergens vlak voor ons op een achtbaans (plusminus) weg, terwijl er op straat een koe lag te herkauwen, er een ossenkar voorbij liep, overal fietsriksha’s en overstekende voetgangers, bedelaars en verkopers laverend tussen het verkeer, ineens op ongeveer rijbaan 3 een groot autowrak en overal gemotoriseerd en toeterend verkeer, van scooterachtige autorickshaws tot zwaarbeladen vrachtwagens en propvolle stadsbussen. En alles is houtje-touwtje, overal zie ik de bedrading bungelen, het is een wonder dat mens en machine temidden van zoveel chaos toch vooruit komen. En niemand heeft een kort lontje, iedereen duikt in het kleinste gaatje en wordt miscchien daarom nooit kwaad op de ander die dat net iets eerder doet.

Na een klein half uur werd de taxi van de weg gehaald door de politie. Mijn chauffeur probeerde hen om te kopen door hen briefjes in de hand te duwen maar die werden net zo hard weer terug geduwd, ook het grotere briefje (100 roepie) wat hij aan mij vroeg. Ik was bang dat het aan de gordels lag die we beide niet droegen en zag in gedachte ook al een boze bromsnor op mij afkomen en me meenemen. Maar na lang soebatten mochten we weer weg. "What was the problem", vroeg ik. “You are the problem”, lacht de chauffeur. Oh, hoe dan? Hij bleek helemaal geen taxi te zijn en werd nu hiervoor beboet, rijbewijs ingenomen, vanavond terugkomen op politieburo. Met een schuldbewuste glimlach accepteerde hij de straf gelaten.

Op de eerste Delhi dag had ik ook mijn 1e business meeting, met de agent van Aap's indiase partner, meneer Shivaji. Ik kreeg een vegaburger van de McDonalds om de hoek geserveerd terwijl we dag-voor-dag de hele reis doornamen, wat erg fijn was. Ik heb er nu vertrouwen in. Ik ben een visueel denker en ik zie nu eindelijk de hele reis voor me en weet ook hoe we het gaan doen en dat is lekker. Het kantoor van Shivaji was echt het moderne India, veel computers en personeel en voor elke vraag van mij werd een bediende verzocht om in de database te kijken of te googelen en kwam die even later met een onderdanige glimlach een printje brengen. En natuurlijk airco waardoor na afloop van de meeting de shock des te groter is als ik ineens weer op straat sta temidden van de zweterige hitte en de mij aanklampende verkopers en bedelaars. Als er iets is wat India geeft dan zijn het contrasten.

In mijn eigen buurt (Karol Bagh) is het helemaal bar en boos. Zodra ik het hotel verlaat wordt ik belaagd, ik voel me als een hollywood-ster temidden van paperazzi. Erg bont maakt ene Roomi het, hij liep 10 minuten met me mee en vertelde en vroeg van alles en had het toen ineens over ‘our long standing relationship’. Ik kon mijn lachen niet houden en zei “Roomi, ik ken je net 10 minuten, ik heb eigenlijk alleen maar geluisterd, wij hebben geen langdurige relatie” en dat moest hij toen toch ook wel toegeven.

En het laatste nieuwtje van deze toch wel weer lange update, de reincarnatie van mijn Zen (MP3) is voltooid. Vraag niet hoe, want dan barst ik in een lang en technisch verhaal uit waarbij rickshaws, 5-sterrenhotels, internetcafe’s, reisburo’s en apparatendealers betrokken zijn, maar vele frustraties en goedbedoelde hulppogingen later is het dan toch gelukt. Bezit is lastig, dat blijkt maar weer. Maar toch erg fijn dat de Zen nu weer leeft, zij het in een heel andere gedaante.

Verder verwacht ik dat na dit drukke blogbegin de frequentie wel wat gaat afnemen. Morgenavond komt de eerste groep het land in, met een chauffeur en diens bus ga ik hen van het vliegveld halen, zo tegen middernacht. Ongetwijfeld worden de daarbij behorende avonturen het onderwerp van de volgende, Rajasthan update.