2 - Dharamsala, het relaxte deel van het begin

Het was een goed idee om naar India te komen, en daar flink wat tijd voor te nemen, dat voel ik nu al. En het was een goed idee om meteen naar Dharamsala te komen om de switch te maken van mijn drukke leven in Amsterdam naar het gekke leven hier in India. De families van mijn broer en zus en mijn lieve kleine neefjes en nichtjes brachten me weg en daarna begon de rollercoaster die ik in mijn eerste verslag beschreef. En deze achtbaan kwam pas tot stilstand op de rooftop (platte dak) van mijn guesthouse. Rooftops zijn een van de vele redenen waarom ik India geweldig vind. Ik doe hier elke ochtend een uitgebreide yoga sessie op het platte dak. Tussen de hoge bergtoppen en met een kluwen apen als toeschouwers spreid ik mijn deken uit over de harde vloer en ga op mijn hoofd staan. Een klein uur later ben ik helemaal klaar voor een nieuwe dag. Die apen zijn trouwens nogal opdringerig. Op dag twee opende ik een zak noten die ik nog uit NL mee had en las in de
handleiding voor reisleiders van Koning Aap(!) En net toen ik las dat een apenbeet meestal einde reis betekent stond er een forse aap vlak voor mijn stoel, gemeen naar die zak noten te loeren. Ik kon de noten oppakken en een gevecht riskeren of ze de aap gunnen. Gezien mijn leesvoer leek de tweede optie me veiliger...

Fijn aan een guesthouse is ook dat je er makkelijk mensen leert kennen. Zo heb ik hier al drie vrienden gemaakt. Issa en Pemba zijn pas getrouwd, zij komt uit Estland en hij is een tibetaanse vluchteling en het plan is dat ze samen in London gaan wonen. En Ines is een kroatische vluchteling uit het internationaal zakenleven, zij was iets heel hoogs in marketing en is nu verliefd op Bhutan (het land) en poogt op allerlei manieren om daar een baan te vinden. Met hun 3-en en met Tunten, een monnik die ik op een van mijn wandelingen heb ontmoet, breng ik mijn dagen hier door.

Op een dag zijn we met z'n vieren (Issa & Pemba, Tunten, ik) met een taxi 20km door de bergen gereden om een publieke bijeenkomst met de Karmapa (een hoge lama) bij te wonen. " Where is your line', schreeuwt een boze indier in uniform, omdat ik zomaar ergens sta. En 'where is your monk?', fluistervraagt Issa. 'Mijn monnik', Tunten, is zeven jaar geleden uit Tibet gevlucht en sindsdien erg op zijn vrijheid gesteld, en zoals ik al vermoed had werd de drukte hier hem te veel, de poging tot het aanbrengen van discipline door de indiers deed hem te veel aan die van de chinezen denken. Diezelfde ochtend zat ik nog met Tunten op een rotsblok bij een waterval, na een forse klim hadden we daar een prachtig uitzicht en een mooi gesprek waarin duidelijk werd dat vrijheid voor hem net zo'n groot goed was als voor mij. Toen hij net gevlucht was kwam hij in een groot tibetaans klooster in zuid-india (Ganden) terecht temidden van duizenden monikken, nu woont hij alleen
ergens op de berghellingen boven mijn guesthouse. Zo merk ik elke dag in alles dat Dharamsala de zetel van de tibetaanse regering in ballingschap is, en van de Dalai Lama, en van een grote tibetaanse gemeenschap, en dat was natuurlijk ook een reden voor mij om hier te komen.

Wat me ook verrast heeft is dat het regenseizoen dit jaar een flinke staart blijkt te hebben en die druipt fors na, soms met onweer dat belachelijk hard door het dal heen en weer galmt, zodat het in je oren en botten nog lang nagalmt. Ook valt de stroom voortdurend uit, waardoor het hier toch een beetje als kamperen voelt. Ik zit ergens te eten, of op mijn kamer een boek te lezen en wham weg is de zichtbare wereld, en dat een paar keer per avond. Heeft ook wel charme. Wonderbaarlijk genoeg hebben de meeste internetcafees een voorziening waarmee ze bij elke uitval nog een paar minuten stroom houden, heel fijn als je net vers van de lever een lap tekst heb getypet en die tekst niet meteen in het zwarte gat van de nacht verdwijnt.

Ines torst vanalles mee, ook een laptop. En ik heb mijn Sony Micro Vault (4 GB USB storage). Met dit grote en klein apparaat hebben we een ochtend lang op een dakterras gezeten en veel van haar muziek staat nu op mijn MiroVault. En Issa wist een relatief goedkoop adres voor MP3 spelers in Delhi dus met mijn ongelukige start gaat het ook ook weer goed komen. Vandaag was ik met Ines naar de Library of Tibetan Archives en woonde we een lezing van een lama bij die door een oudere dame in keurig oxford engels werden vertaald. Zelfde lama en dame als ik 7 jaar geleden op deze plek heb gehoord, en van de vele deja vu's op deze reis, ook dat vind ik inmiddels wel prettig, dat herinneringen boven komen en dat alles (en zeker ook ik) nu toch net weer heel anders zijn. Na de lezing hebben we uitgenbreid gelunched in het klooster-cafe van de Dalai Lama en heeft Ines me veel verteld over de joegoslavische oorlogen, brrr, net zo erg als verhalen die je hier van
tibetanen hoort over China. Het is hoe dan ook een bizar uithoekje India hier met veel tibetanen en veel rugzakreizigers. Relatief heel relaxed en goed vertoeven.

Morgen ga ik met de nachtbus terug naar Delhi, dit keer voel ik me veel meer klaar voor die grote stad dan een paar dagen geleden.