1 - Al even in de Himalaya

Met mijn hoofd nog vol van Hollandse beslommeringen zoek ik naar tekenen dat ik echt onderweg ben. Op Schiphol staat een oranje cellofaan machine, hier laat ik mijn nieuwe rugzak inpakken. Ik heb hem de dag ervoor gekocht, want toen ik het oude vod ingepakt had puilde het aan alle kanten uit, het voelde niet goed en prompt fietste ik naar de Perry en kocht snel een nieuw model, 70 liter en overal riemen en gespen die nu in het warme cellofaan worden gesealed, zodat de tassensmijters van British Airways mijn rugzak ongeschonden naar Delhi zouden transporteren, zo had ik mijn eerste zorg al te pakken. De tweede zorg was Heathrow, met weinig overstaptijd om met een pendelbus bij de juiste terminal uit te komen. En mijn voornemen was - is! - om zorgeloos te zijn, om bij de dag en het moment te leven. Eenmaal onderweg begon dat beter te lukken. In het vliegtuig zit ik naast een verpleegster uit Vancouver die voor haar nichtje in
India een reusachtige pluche koe heeft gekocht, van de rozebonte variant. De koe is zo groot dat het fijn is dat er tussen haar en mij een lege stoel is, daar zit de koe en wij kletsen om het beest heen. En ik lees, 'you shall know our velocity', een reisroman van Dave Eggers die helemaal bij het moment past.

Aankomen in India ging onverwachts soepel. Een jonge Belg klampte bij mij aan en samen namen we een pre-paid taxi de stad in. Dat klinkt heel simpel, en dat is het uiteindelijk ook. Maar voordat we (uiteindelijk) in die pre-paid taxi zitten heeft heel Delhi op wielen zich met onze reis bemoeit en aan mij, mijn bagage en mijn ticket lopen trekken en sleuren, you come with me sir... Weer zo'n klein praktisch moment van lang leve de Lonely Planet want daarin staat dat je vooral je ticket goed vast moet houden en zonder die tip had ik mij vast alleen op lijf en bagage gefocused en dan waren er allerlei andere omzwervingen begonnen. Nu heb ik naar iedereen die mij wat vroeg geglimlachd en mijn kaartje laten zien maar hield het ondertussen stevig vast, totdat er iemand met een pet op aan een buro bij een slagboom zat en om het kaartje vroeg en ik dacht dat het toen wel kon, en het kon inderdaad.

Delhi is heet, druk en te veel van alles. Maar dat wist ik al. In het hotel voor 1 dag boek ik ook meteen voor een paar uur later een bus de stad uit, naar Dharamsala, 12 uur rijden om op een hillstation in de Himalaya uit te komen. Met Skander (de belg) doe ik wat boodschappen. Tot mijn eigen verbazing voelde ik me onthand zonder de thuisgelaten mobiel en omdat ik als reisleider veel moet regelen koop ik meteen een lokale mobiel, en krijg daar een life-time multiple entry gebruiksvergunning bij, dat is nog eens een verkoopargument. Met Skander eet en en drink ik wat. We weten nog niet zo goed wat we durven, zo vers in het land en met nog onbezoedelde darmen. Ik bestel een zoute lassi, die komt met een dik vel erop en na twee kleine slokjes besluit ik dat dit toch te gewaagd is voor de eerste dag. Een vegetarische biryani met een cola ernaast lukt me wel helemaal. Ik mail en bel ook alvast met de indiase agent, Shivaji, mijn eerste colleg alhier. Als ik terugben uit Dharamsala gaan we de reis grondig doorlopen, boekingen,, tickets, excursies, al die logistiek die in goede banen geleid moet worden.

Het is wel wat veel om twee nachten achter elkaar door te reizen, eerst in vliegtuig en nu in bus, ik voel me licht in het hoofd en onthecht van tijd en ruimte, alsof ik ergens onderweg ben naast Hand en Will, de hoofdpersonen van 'you shall know our velocity', die ook een vreemde wereldreis maken. De chaos van de busreis helpt hierbij, we wachtten uren ergens aan de rand van het centrum en worden daar door acrobatische straatartiesten vermaakt en worden dan een klein stukje meegenomen tot aan een tankstation tegenover een tibetaanse kolonie, hier gebeurt even helemaal niks maar ik besluit te volharden in vertrouwen en ook dit komt goed, we (een tiental backpackers) worden in een bus gestouwd die met huiveringwekkende snelheid en inhaalmanouvres op punten waar dat volgens de wetten van de normale fysica niet mogelijk is toch lukt en we slingeren door de nacht de bergen in, omhoog in de eerste uitlopers van de Himalaya. Bij aankomst wordt mijn onthechting fors op de proef gesteld, mijn Zen MP3 blijkt onderweg gestolen. Ik ben een uur lang boos en verdrietig, ik had heel veel tijd en aandacht besteed aan het volladen met honderden uren muziek en luisterteksten en meditaties en die zijn nu allemaal in andere handen, niet de mijne. Het is ook nieuw voor mij om met al die elektronika te reizen, vanaf nu ben ik dus voorzichter, ik was met ' highway 61 revisited' van Dylan in slaap gevallen (you are on your own, with no direction home, as a complete unknown, like a rolling stone), een wrang maar wel passend afscheidslied voor mijn geliefde Zen.

Nu eerst maar een paar relaxte dagen hier in Dharmsala.