18 - de lange reis van strand naar de Himalaya (2)

Het is pikkedonker en de telefoon rinkelt in het Krishnamurti Guesthouse in Colombo, Sri Lanka, ik zie dat het 23:00 h. is, ik schrik wakker en ren door de gangen naar het toestel. Het is de taxichauffeur, hij kan de weg niet vinden en vraagt om hulp, ik geef hem de nachtwaker en dan kan de reis naar India beginnen. De straten zijn verlaten, op patrouillerende groepjes bewapende militairen na, de burgeroorlog is nog steeds niet helemaal afgelopen. In het vliegtuig naar Chennai veel boeren en buitenlui die waarschijnlijk nooit eerder gevlogen hebben, niemand kan zijn stoel vinden of de engelstalige instructies van de stewardess begrijpen, de een na de ander keert om en probeert de hele wachtrij in het smalle pad omver te duwen. Ik zie de vertraging groeien, en we hebben krappe aansluiting in Chennai. Uiteindelijk zijn we toch bijtijds in Chennai en lopen we buiten op straat van het internationale naar het domestic vliegveld. Alles gaat goed, we checken in en zitten net in de vliegtuigstoel als er een JetLite beambte op me af stapt, "Sir, something is wrong with your luggage." Shit! We blijken het niet goed gedaan te hebben, onze bagage was in Colombo doorgelabelt naar Delhi maar omdat we hier overstappen naar een binnenlandse vlucht hadden we onze bagage hier in India moeten laten inchecken. Een bizar en manisch half uur volgt, erg jammer dat ik het niet op film heb. Eerst moeten we beide met een bus terug naar de hangar en na enig getouwtrek vind ik mezelf al rennend terug op straat, samen met een andere JetLite beambte, keurig in pak en das. In halve sprint doen we de kilometer tussen de twee vliegvelden, de beambte weet onze tassen en een trolleywagen te bemachtigen en opnieuw in halve sprint keren we om. Het is druk op straat, ik roep 'emergency' en maak overal plaats voor de zwetende hardlopende beambte met de trolley. In totaal passeren we 12 checkpoints en elke geuniformeerde wil bij nul beginnen,
op mijn allerassertiefst
(vandaar jammer van die film) schreeuw, bluf en touwtrek ik ons door de controles - die dus niet zo waterdicht zijn, maar dat wisten we al. Druipend van het zweet arriveren de beambte en ik terug bij de JetLite balie. Is de vlucht nog open, vraagt hij. Open, kijken 12 paar ogen verbaasd terug van de inmiddels verlaten incheckbalie's. Ja open, please, roep ik, mijn vriendin is in het vliegtuig en ik moet er nog bij. Lachend gaan de duimen omhoog en roept een inchecker 'flight S2 542 open'. Ik ren verder tot aan de bushalte achter de internationale hangar en tergend langzaam komt er een bus, komt hij op gang en vind hij het vliegtuig en zo halen zowel wij als ons bagage wonder boven wonder alle aansluitingen.

En dan weer India. Aanpassen is het motto. Beetje groggy van de reis beschermen we onszelf door uren rond te hangen in de foreigners ticket office op de 1e etage van het treinstation, ik ga af en toe de perrons op voor water, koffie, snacks of de krant. Dan de Chair Class trein naar Haridwar, en de gekte weer in. Iedereen sleurt en trekt, het is donker en chaotisch en vies en het verkeer raast langs de riksja's die ons allemaal ergens anders mee naar toe willen nemen, uiteindleijk komen we in een hotelbuurt maar alle bedden blijken zo vies dat C. nergens in wil, ik blijf bij de bagage en zij volhardt en vind een fijn hotel aan de oever van de Ganges, tegenover de Ghats. De volgende ochtend blijken de ghats vol pelgrims en bedelaars, een klein Varanasi.

En dan door naar Rishikesh, de wereldhoofdstad van yoga. Hier zullen we een dag of 10 zijn en vinden een goede home base met groot balkon met uitzicht op een kronkel in de Ganges en achterliggende bergen, ik denk dat ik volgende maand flink moet slikken als ik weer op mijn balkon van de Waterpoortweg sta en bij de overburen naar binnen gluur, oh wat is ruimte en wilde natuur toch een prettige buur.