SL3 -Een pelgrimstocht voor het nieuwe jaar, en an
Door: Frank
09 Januari 2009 | Sri Lanka, Galle
Ruim voor het ontbijt, ruim voor zonsopgang, eigenlijk midden in de nacht een berg beklimmen. Niet zomaar een berg natuurlijk, een heilige berg, Sri Pada oftwel Adam's Peak, een van de legende's is dat Adam op de weg omlaag (uit de hemel) hier z'n 1e stap op aarde zette, een andere dat Boeddha (op weg naar de hemel) hier zijn laatste stap zette en er zijn nog veel andere interpretaties, een berg met een verhaal dus. Toen we de avond tevoren in Dalhousie aankwamen viel mijn mond open van verbazing. Vanaf ons spectaculair gesitueerde balkon (excuseer de makelaarstaal, ligging was echt fenomenaal) was de berg goed te zien en het hele pelgrimspad was verlicht, alsof er zich naast de nachtelijke sterrehemel een extra melkweg rondom de berg slingerde, flonkerend van flank tot top van de berg. Om 2 uur 's nachts gebons op de deur, roomservice, en even later met een verse slok koffie op pad. Vijfduizendtweehonderdtwaalf treden omhoog, onderweg overal cafetaria
en andere klimmers en dalers, de berg heeft een heuse 24 uurseconomie. Ondanks een maand zitten blijken we allebei nog steeds superfit en zijn binnen het snelste tijdschema boven, ruim voor zonsopgang. Met het licht komt een spectaculair uitzicht en het meest bijzondere is de pyramide vormige schaduw aan de niet-zon kant van de berg, deze komt tegelijk met de zon op en trekt zich in de loop van een uur terug in de flank van de berg, tussentijds is het alsof er een hallucinatoire berg van donker licht in het landschap staat, betoverend. De duizenden treden omlaag waren een belasting voor de knieen maar dat werd weer goedgemaakt door een dag lang loungen op het balkon, met uitzicht op de berg.
Overal zijn gidsen en 4-wheel-drives. Wij lopen liever zelf, ook hier in de hoogste stad van SL (1800 m.). Het pad blijft lang voor ons verborgen, maar na 4 pogingen en wat heen en weer gebarentaal met de werkers op het land zijn we ineens op een smal steil pad door het bos. Vaak is het pad nauwelijks zichtbaar, intuitief sla ik links en rechts af. Een stuk sprookjesbos met een boogvormige tunnel door dicht kreupelhout, we moeten een paar kreken oversteken. Dan een verse pootafdruk, ziet er uit als een luipaard. Geluid in het bos, ge-prrrrr, ineens is het onheilspellend. We keren om. Was een mooie tocht. Een dag later, zelfde stad, tegenoverliggende heuvels. Weer lang zoeken, dan gaat het lang goed en dan, ergens diep in het bos, diep in de vallei, ver voor het volgende dorp, lijken alle paden in het niets op te lossen. En nu horen we duidelijk een groot beest dat zich verplaatst, zachtjes, af en toe wat gekraak. En het is ineens laat, namiddag, bijna
schemering. We moeten omkeren en ook dat is niet makkelijk, is dit of is dat het pad....? Ook dit liep goed af en we vertellen elkaar spannende verhalen over wat niet goed afliep bij anderen, nu durven we weer.
Na wat experimenten hebben we ons reisritme gevonden, zo zonder bemoeienis van alle potentiele weldoeners. De eerste dagen gingen we hier wel op in en hadden voortdurend het gevoel gekidnapt te worden, geef een moment van aandacht en ontbijt lunch excursie vervoer en slaapplaats zijn allemaal geregeld. Eigen tempo en zelf gids zijn bevalt beter. Ik dacht eerst dat C. veel meer een luxekind was dan ik en dat we richting Koning Aap achtige standaard zouden gaan maar zo is het niet. Op alle fronten ontmoeten we elkaar makkelijk en hebben veel lol samen, mijn eigen engelstalige alter ego bloeit weer helemaal op!
Een rustpunt in dit deel van de reis waren een paardagen in een Theravada centrum, Nilamba, op een heuvel ergens hoog boven Kandy. Een klassiek James Bond riksjarit bracht ons hier, de weg was meer kuil dan pad en geradbraakt rollen we samen met onze rugzakken uit de driewiler. Vreemde sfeer, iedereen is in stilte en wij zijn giechelig. Maar we zijn flexibel en getraind en dus went ook deze omgeving snel, na een stille dag besprekn we 's avonds in maanverlichte boswandelingen onze ervaringen van die dag, het maanlicht is zo helder dat we schaduwen hebben en overal tussen de bomen dwarrelen vuurvliegjes, zo romantisch. Het centrum ontroert me, er is geen electriciteit en 's avonds gaat alles bij kaarslicht. Ik voel mezelf vertragen, onthaasten, ik loop weer even in de pas met het langzame ritme van een stilteoord met een vol dagprogramma, en ik geniet van de natuur en de (soms) stille momenten met C. We blijken uiteindelijk dezelfde blauwe riksja van Rajiv voor hetzelfde tijdstip geboekt te hbeen (8:15 am) om op weg te gaan naar het zuiden en het strand. Het was mooi en in het begin moeizaam om even 3 dagen
zo'n introverte en vredige wereld in te stappen. Wel een ongelooflijk mooie wereld, op de grens van bos en theeplantage, bijna bovenop een berg , met uitzicht tot diep in de hooglanden van SL, en het enige ander geluid naast het veeltonige vogelkoor is als er een enkele keer per dag een riksja iemand komt brengen of halen. OOk zie ik veel wild tijdens mijn wandelingen. Onderweg naar deze plek kwamen we nog wel 2 politieblokkades tegen, het is niet overal in SL zo vredig, deze week nog 2 zelfmoordaanslagen in Colombo, qua politiek en terrorisme bibbert het in al mijn 3 originele en resterende bestemmingen (SL, India, Nepal).
De treinreis naar het zuiden is een kleine shock. We reizen 2e klasse maar geen intercity en dat betekent geen stoelreservering. We hebben een tactische bespreking op het perron en besluiten dat C. de trein in gaat om een plek te vnden en dat ik bij de tassen op het perron blijf (zo handig ook, om samen te reizen). Helaas. Ik zie C. ten onder gaan in het strijdgewoel bij de coupedeur. Vrouwen klauwen zich naar voren, mannen zetten haar simpel opzij, het is een echt gevecht waarbij ellebogenwerk niet wordt geschuwd. Twintig seconden later is het weer vrede in de coupe en heeft bijna iedereen een stoel, zelfs C. heeft er eentje weten te bemachtigen en toont me verontwaardigd haar blauwe plekken. Overigens is iedereen na deze korte heftige strijd weer helemaal aanspreekbaar en lief en aardig, een vreemde anomalie in de lankaanse ziel. Met 2 treinen hobbelen we een dag lang voort, eerts door de groene hooglanden naar Colombo en dan langs de tropische kust naar Galle.
Galle is oude Hollandse Glorie, naast ons guesthouse staat " Huize Weltevreden" en overal duiken oude koloniale namen op. Een van de versterkingen van de oude stad, het ommuurde fort, is zelfs naar mijn eigen (piepkleine) geboorteplaats vernoemd, Bastion Akersloot. OOk deze plek is niet eenvoudig te vinden, na veel rondvragen belanden we in een jaren 50 kantoor met typemachines en glazen serre-achtige kamers voor de chief en de chairperson. Dit wordt ooit het tourist office, nu is er een timide nauwelijks engels sprekende dame die ons een print out van Google Earth geeft om daarmee het Bastion te vinden, enigzins sprakeloos bedank ik haar en stromplen we verder langs vervallen koopmans huizen om dan toch het bastion van mijn dorpgenoot te vinden.
Morgen gaan we naar het strand !
en andere klimmers en dalers, de berg heeft een heuse 24 uurseconomie. Ondanks een maand zitten blijken we allebei nog steeds superfit en zijn binnen het snelste tijdschema boven, ruim voor zonsopgang. Met het licht komt een spectaculair uitzicht en het meest bijzondere is de pyramide vormige schaduw aan de niet-zon kant van de berg, deze komt tegelijk met de zon op en trekt zich in de loop van een uur terug in de flank van de berg, tussentijds is het alsof er een hallucinatoire berg van donker licht in het landschap staat, betoverend. De duizenden treden omlaag waren een belasting voor de knieen maar dat werd weer goedgemaakt door een dag lang loungen op het balkon, met uitzicht op de berg.
Overal zijn gidsen en 4-wheel-drives. Wij lopen liever zelf, ook hier in de hoogste stad van SL (1800 m.). Het pad blijft lang voor ons verborgen, maar na 4 pogingen en wat heen en weer gebarentaal met de werkers op het land zijn we ineens op een smal steil pad door het bos. Vaak is het pad nauwelijks zichtbaar, intuitief sla ik links en rechts af. Een stuk sprookjesbos met een boogvormige tunnel door dicht kreupelhout, we moeten een paar kreken oversteken. Dan een verse pootafdruk, ziet er uit als een luipaard. Geluid in het bos, ge-prrrrr, ineens is het onheilspellend. We keren om. Was een mooie tocht. Een dag later, zelfde stad, tegenoverliggende heuvels. Weer lang zoeken, dan gaat het lang goed en dan, ergens diep in het bos, diep in de vallei, ver voor het volgende dorp, lijken alle paden in het niets op te lossen. En nu horen we duidelijk een groot beest dat zich verplaatst, zachtjes, af en toe wat gekraak. En het is ineens laat, namiddag, bijna
schemering. We moeten omkeren en ook dat is niet makkelijk, is dit of is dat het pad....? Ook dit liep goed af en we vertellen elkaar spannende verhalen over wat niet goed afliep bij anderen, nu durven we weer.
Na wat experimenten hebben we ons reisritme gevonden, zo zonder bemoeienis van alle potentiele weldoeners. De eerste dagen gingen we hier wel op in en hadden voortdurend het gevoel gekidnapt te worden, geef een moment van aandacht en ontbijt lunch excursie vervoer en slaapplaats zijn allemaal geregeld. Eigen tempo en zelf gids zijn bevalt beter. Ik dacht eerst dat C. veel meer een luxekind was dan ik en dat we richting Koning Aap achtige standaard zouden gaan maar zo is het niet. Op alle fronten ontmoeten we elkaar makkelijk en hebben veel lol samen, mijn eigen engelstalige alter ego bloeit weer helemaal op!
Een rustpunt in dit deel van de reis waren een paardagen in een Theravada centrum, Nilamba, op een heuvel ergens hoog boven Kandy. Een klassiek James Bond riksjarit bracht ons hier, de weg was meer kuil dan pad en geradbraakt rollen we samen met onze rugzakken uit de driewiler. Vreemde sfeer, iedereen is in stilte en wij zijn giechelig. Maar we zijn flexibel en getraind en dus went ook deze omgeving snel, na een stille dag besprekn we 's avonds in maanverlichte boswandelingen onze ervaringen van die dag, het maanlicht is zo helder dat we schaduwen hebben en overal tussen de bomen dwarrelen vuurvliegjes, zo romantisch. Het centrum ontroert me, er is geen electriciteit en 's avonds gaat alles bij kaarslicht. Ik voel mezelf vertragen, onthaasten, ik loop weer even in de pas met het langzame ritme van een stilteoord met een vol dagprogramma, en ik geniet van de natuur en de (soms) stille momenten met C. We blijken uiteindelijk dezelfde blauwe riksja van Rajiv voor hetzelfde tijdstip geboekt te hbeen (8:15 am) om op weg te gaan naar het zuiden en het strand. Het was mooi en in het begin moeizaam om even 3 dagen
zo'n introverte en vredige wereld in te stappen. Wel een ongelooflijk mooie wereld, op de grens van bos en theeplantage, bijna bovenop een berg , met uitzicht tot diep in de hooglanden van SL, en het enige ander geluid naast het veeltonige vogelkoor is als er een enkele keer per dag een riksja iemand komt brengen of halen. OOk zie ik veel wild tijdens mijn wandelingen. Onderweg naar deze plek kwamen we nog wel 2 politieblokkades tegen, het is niet overal in SL zo vredig, deze week nog 2 zelfmoordaanslagen in Colombo, qua politiek en terrorisme bibbert het in al mijn 3 originele en resterende bestemmingen (SL, India, Nepal).
De treinreis naar het zuiden is een kleine shock. We reizen 2e klasse maar geen intercity en dat betekent geen stoelreservering. We hebben een tactische bespreking op het perron en besluiten dat C. de trein in gaat om een plek te vnden en dat ik bij de tassen op het perron blijf (zo handig ook, om samen te reizen). Helaas. Ik zie C. ten onder gaan in het strijdgewoel bij de coupedeur. Vrouwen klauwen zich naar voren, mannen zetten haar simpel opzij, het is een echt gevecht waarbij ellebogenwerk niet wordt geschuwd. Twintig seconden later is het weer vrede in de coupe en heeft bijna iedereen een stoel, zelfs C. heeft er eentje weten te bemachtigen en toont me verontwaardigd haar blauwe plekken. Overigens is iedereen na deze korte heftige strijd weer helemaal aanspreekbaar en lief en aardig, een vreemde anomalie in de lankaanse ziel. Met 2 treinen hobbelen we een dag lang voort, eerts door de groene hooglanden naar Colombo en dan langs de tropische kust naar Galle.
Galle is oude Hollandse Glorie, naast ons guesthouse staat " Huize Weltevreden" en overal duiken oude koloniale namen op. Een van de versterkingen van de oude stad, het ommuurde fort, is zelfs naar mijn eigen (piepkleine) geboorteplaats vernoemd, Bastion Akersloot. OOk deze plek is niet eenvoudig te vinden, na veel rondvragen belanden we in een jaren 50 kantoor met typemachines en glazen serre-achtige kamers voor de chief en de chairperson. Dit wordt ooit het tourist office, nu is er een timide nauwelijks engels sprekende dame die ons een print out van Google Earth geeft om daarmee het Bastion te vinden, enigzins sprakeloos bedank ik haar en stromplen we verder langs vervallen koopmans huizen om dan toch het bastion van mijn dorpgenoot te vinden.
Morgen gaan we naar het strand !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
