9 - Even helemaal klaar met India

Ik weet weer waarom ik geen toerist ben. Toeristen gaan namelijk naar hotspots en daar is het afzien, zeker in India. Na het reisleiden ben ik straks weer gewoon reiziger en beloof ik mij en mijn gemoedsrust verre van elke hotspot te houden. Zo waren we bijvoorbeeld in de moskee van Fatehpur Sikri. Deze moskee deed een aardige poging om het aardse vagevuur te verbeelden. Mijn god, o allah, wat een toestand. We kwamen met z'n vijven aanlopen en werden onmiddelijk belaagd door verkopers en would-be gidsen. Heel professioneel dreven zij een wig tussen de leden van ons groepje, ieder van ons verdween in een wolk aan begeleidend volk ergens op het centrale plein van de moskee. De moskee was prachtig maar vrijwel onzichtbaar door de fervente verkopers rondom, zij bezette al onze zintuigen met hun koopwaar en aanprijzingen. Je kon niet anders dan aan Jesus die de tollenaars uit de tempel verdreef denken. Ik zag bij iedereen de druk en frustratie oplopen en probeerde een luchtige interventie. Als jullie nu even met elkaar gaan praten, riep ik tegen de meute van verkopers, en als wij dan ook even onderling bij elkaar gaan staan, dan hebben we allemaal weer wat meer lol. Zij begrepen de grap wel maar handelde er niet naar. En dan die opdringerige lichaamstaal. Sir, you want to see the
elephant in my shop en je ondertussen al bij elleboog en schouder die kant op slepend. Vermoeiend, en dat dan de hele dag door. Van Fatehpur Sikri kwamen we in Agra, van de Taj Mahal, en van daar naar Varanasi, met Jaipur en Delhi toch wel de heftigste locaties van India.

Naar Varanasi gingen we met de trein en werd het luizenleventje een rattenbaan. Ter verhoging van de 'avontuurlijke component' had Koning Aap namelijk een nachttrein ingeroosterd en die trein wist wel wat avontuur te leveren. Om te beginnen was de trein te laat, veel te laat. En toen nog wat later. Dan worden het al snel uren, het was midden in de nacht, niemand op het station sprak engels, er waren wel lichtkranten aanwezig maar die berichtten alleen maar over fictieve treinen. Ik bezocht de stationmaster in zijn kantoor op perron 1, hij had 12 telefoons op zijn buro waarvan meer dan de helft opwindtelefoons. Op de een of andere manier kon hij daarmee met de treinen bellen. Maar niet met de onze, of dat wilde hij niet, zoals veel indiers in overheidsdienst was hij de onvriendelijkheid zelve. Ondertussen kropen op het station de ratten in grote getale van het spoor de perrons op en kropen rondom de tassen en de mensen die daar in grote getale lagen te slapen. En stopte zowaar een aantal treinen maar het was moeilijk uit te vinden welke treinen dit nu waren. Uiteindelijk trof ik twee individuele Koning Aap reizigers die het Superior pakket hadden gekocht en daarbij zat ook een representative van de indiase agent en die had wel reele info. Met zijn hulp vonden we om half drie 's nachts onze trein. We hadden bedden gereservereerd maar de trein was overvol en ook onze bedden lagen vol. Toen we deze mensen eindelijk weg hadden bleek dat zij een ravage van voedselresten achter hadden gelaten, en de meeste dekens, lakens en kussens waren verdwenen. De chief ticket inspector liet zich ondanks mijn herhaalde verzoeken niet meer zien en de airco stond op vriezen. Kortom, iedereen was blij toen we er de volgende ochtend in Varanasi weer uit mochten, uit deze avontuurlijke treinreis. En daar stond weer een airco mini-bus met prive chauffeur van Koning Aap voor de hervatting van het luizenleventje.

In ieder geval heb ik met al deze toestanden een duidelijke rol, als buffer tussen de groep en de chaos en de mogelijkheden van India. Want die mogelijkheden zijn ook eindeloos. Zo waren we de afgelopen dagen bij een Zonnetempel met badende pelgrims bij een waterval hoog op een berg, omringd door honderden apen. En in een Nationaal vogelpark waar we fietsen huurden en gewoon al fietsend bomen vol ooievaars, kreken vol schildpadden en wegbermen met levensgrote varanen zagen. En natuurlijk bij de Taj, die ondanks alle drukte beeldschoon blijft, we waren er bij zonsopgang en zagen kleur en warmte in het witte marmer komen. En hier in Varanasi gebeurt alles rondom de Ganges.

Gisteravond nam ik de groep mee naar de aarti, de grote vuur puja bij de belangrijkste ghat (kade). Aan de oevers van de Ganges verzameld iedereen zich, pelgrims, stadsbewoners, toeristen uit binnen en buitenland. Er staan mensen op de trappen van de kades, er zitten mensen in boten op de rivier em in het midden staan 6 hindupriesters, elk op een klein podium. Zij voeren een oerroud ritueel uit met de natuurelementen aarde, water, vuur en lucht. Bloesembladen vliegen met handevol door de lucht en elke priester voert op zijn podium een vuurdans uit, gesteund door percussie en handgeklap van de menigte en chants van andere priesters ergens verstopt op een hoger podium. Weer een zintuiglijk bombardement maar nu van vervoering en theatraliteit die niemand onberooerd raakt. Daarna neem ik de groep mee naar een rooftop restaurant waar ook live muziek en dans is, weer fabuleus. En na een korte nacht staan we in de ochtendschemering alweer aan de rivieroever. Met een boot varen we langs de ghats, ook langs de fameuze burning ghats waar hindu's met grote bundels sprokkelhout hun doden verbranden en in de rivier verstrooien. Na deze intense Varanasi ervaring is de middag aan het zwembad, lekker luieren. Drie korte nachten hebben er flink ingehakt, op voor zonsopgang bij de Taj Mahal, het drama in de nachttrein, weer voor zonsopgang op voor de rivierboot, en tussen door overal al die drukte. De groep is helemaal klaar met India, dat blijkt ook als bij de lunch door de 6 jongens die keurig in pak onze bestelling doen maar daar een puinhoop van maken en ook de rekening opmaken hen na een half uur nog niet lukt, dan is iedereen zo geirriteerd van de smerige rommeligheid en het onvermogen van India. Tijd voor Nepal ! Morgen rijden we naar Lumbini, geboorteplek van Boeddha, net over de grens in Nepal.