Darjeeling (laatste blog)

We eindigen deze 9-weekse reis met twee rommelige relaxweken rondom Darjeeling, het Himalaya hillstation vermaard voor de thee. Om daar te komen zijn we nog door enkele plaatsjes in Sikkim gereisd. Zoals wel vaker in India was informatie moeilijk verkrijgbaar (eufemisme). We hadden een tourist office gevonden en spraken met de aanwezige Senior Information Officer maar veel antwoorden kwamen er niet uit de beste man, wel was hij zo aardig om zelf wat kaartjes met routes voor ons te tekenen en daar was hij bar trots op. Achteraf gelukkig leidde zijn kaartje met de route tot verlenging van het Sikkim visum tot niets. Welsiwaar vonden we na lang speuren en veelvuldig rondvragen het sowjet-achtige gebouw waar de Superintendent Police Officer zich in een kamertje schuilhield, maar toen wij er waren waren alle deuren open, overal lagen dossiers en de enige aanwezigen waren twee vegende mannen. Gelukkig maar, want hierdoor hebben we de heftigheid van de aardbeving in Sikkim gemist.

De laatste rit, Sikkim uit, was op een nieuwe manier oncomfortabel, terwijl ik toch wel gewend ben aan enig ongemak in het OV in Azie. Omdat we al gewaarschuwd waren dat de weg naar Darjeeling zeer slecht was ipv gewoon slecht hadden we de voorzorg genomen om in de shared jeep de twee plaatsen voorin naast de chauffeur te boeken. Een tevergeefse interventie bleek al snel omdat na tien minuten rijden de chauffeur nog een passagier toeliet en deze zich tussen mij en de chauffeur wrong. Vervelender was dat de asymmetrisch geplaatste pook zich nog steeds tussen mijn benen bevond. Dus op de smalle steile gatenkaas bergweg vol haarspeldbochten moest de chauffeur telkens over de benen van mijn buurman en tussen de mijne grijpen om het voertuig gaande te houden. Gaarne had ik het handmatige deel van het schakelen van hem overgenomen maar zo goed was onze voet-hand coordinatie niet :-(

Dan Darjeeling: excessieve post-monsoon regen, een aardbeving en beide fors ziek zijn, kortom minder relaxed dan we hadden gedroomd. Heb daardoor de eerste week in Darjeeling vooral heel veel gelezen, het guesthouse had een welvoorziene bibliotheek! Hoogtepunt van die week was het uitstapje dat wel lukte, naar Makaibari Tea Estate. Een flamboyante cowboy, mr Banerjee, is de 4e generatie Banerjee die dit estate runt, als een feodaal landheer. Net als bij ons vroeger bij Philips of andere fabrieken wonen de werknemers in dorpjes op het estate. In die dorpjes zijn sinds enkele jaren ook homestays en zo konden wij bij het gezin van de kok van mr Banerjee slapen en van 3 maaltijden per dag genieten. Eenmaal hadden het geluk de landheer zelf te treffen en werden we getrakteerd op een gepassioneerd betoog over hoe hij zijn biologisch dynamisch tea estate door ontwikkeld heeft en nu met speciale theeen zelfs de japanse elite bediend, voor bijna duizend euro per kg. Wij kregen een proeverij van 6 van deze elite theeen aangeboden en toen ik als laatste de Imperial Silver Tips geproefd had zat een half uur lang een gelukzalige glimlach op mijn gezicht gebeiteld, wat er nou allemaal in deze hemelse thee zat... (kan via internet besteld en thuisbezorgd!).

De latere Darjeeling dagen keerde het leven weer ten goede, mede dankzij de geweldige interventie van anderhalve euro ciprofloxacine (een breedspectrum antibioticum) nadat we een paar dagen volstrekt gevloerd waren door een gemene en acute diarrhee. De ochtend na de eerste pil werd ik wedergeboren weer wakker, getransformeerd van een futloze zombie tot iemand die zin had in een nieuwe dag, een triomfantelijke en tot dankbaarheid en nederigheid stemmende gewaarwording. En overdag konden we naar een lezingenserie van een tibetaanse geshe, een van de vertalers van de Dalai Lama, die met veel humor en oude en nieuwe parabels ons door een aantal klassieke teksten leidde. En met een tijdelijke vriendenclub van het guesthouse en de lezingen maakte we mooie wandelingen langs de valleiranden van de stad. Nu het helderder wordt blijkt hoe mooi het hier is, op de spaarzame heldere avonden zijn er twee sterrenhemels, een in de lucht en een ander verspreid over de omringende heuvels en valleien, waar alle dorpjes en losse woningen die electriciteit of een aggregaat hebben opgloeien in het donker. Een ander opvallend fenomeen, wat overigens voor de hele Indiase Himalaya geld, is de aanwezigheid in grote getalen van zwerfhonden in de dorpen en steden. Soms liggen er zomaar 12 honden te suffen in een stadssteegje en moet je je een weg door dit slapend hondenlabyrinth waden. En voor een slagerij zitten de enige twee dikke honden van de stad de hele dag te bedelen, en dus met enig succes, terwijl de slager met een onbeschrijflijk goor doekje af en toe de vliegen van de vleeshaken afwrijft, in India ben ik vegetarier. Maar 's nachts zijn deze zelfde sufkoppen heersers van de stad en vechten zij om territoria en macht en sex en weet ik veel waar honden allemaal om vechten. Het is dan in ieder geval niet veilig meer op straat, vanuit elk bed hoor je ze de hele nacht blaffen en legio zijn de verhalen van mensen die 's nachts door een meute zijn aangevallen, brrr. Maar het dominante fenomeen van dit Darjeeling verblijf, naast de regen, blijft toch de aardbeving en de verhalen van iedereen hierover. De standaardvraag is niet langer waar kom je vandaan of waar ga je naar toe, maar is waar was je met de aardbeving. Alleen in een plots donkere en wiebelende hotelgang op de 4e etage, in een houten huisje waar ineens alles swingt, op een weg waar ineens een bergwand gaat glijden, op een plein vol angstige mensen, in een huis waar de keuken aan scherven valt, iedereen heeft een eigen indruk en is waarschijnlijk levenslang onder de indruk van dit fenomeen. Wij ook!

Dadelijk nog drie intensieve reisdagen en dan komend weekend weer thuis! En daarna meteen weer werken, achteraf wat krap gepland, nogwel twee nieuwe banen ook, dat wordt een pittige overgang. Wel een vol frisse moed en inspiratie. Signing of now, tot weerziens in levende lijve, daar zie ik ook weer naar uit !! Frank.