Nog 1x Ladakh

Nog een laatste blog vanuit Ladakh voordat we naar Sikkim vertrekken. Nu eens een week weinig gedaan, en de week daarvoor nog wel een trekking. Deze 3e trek begon met diarrhee en geen benzine in Leh, een onfortuinlijk rijm. Na een tevergeefs rondje langs alle pompen ging de taxichauffeur bij zijn moeder thuis een volle jerrycan ophalen, daarmee konden we wel op pad. De taxirit die volgde voelde meedogenloos, het was een kokendhete rit door een woeste roodbruine canyon langs de Zanskar rivier, de weg werd hobbelig grintpad en geen enkel teken van beschaving of bewoning. Aan het eind van de weg was de brug kapot en hing er een houten trolley bakje aan een metalen kabel over de Zanskar. Met 35 graden celsius werden we hier afgezet, en ook van binnen voelde ik me wat koortsig door de diarrhee, geen sterk begin. Gelukkig waren er gidsen van een ander gezelschap en zij trokken aan het sleeptouw waardoor ons wankele bakjes inclusief twee forse rugzakken veilig aan de overzijde belandde. Meteen erna een klim en sloeg de hitte vol toe. Twee uur lopen zonder enige schaduw in een wildwest landschap waar ik achter iedere rots een hinderlaag van een cowboy vermoedde, half delirant strompelde wij voort. Onderweg was er 1 boom en in diens schaduw lunchten we. Een uur later was er het 1e dorp en wijselijk besloten we de dag in te korten en in een home-stay te Skiu te blijven. Daar stranden nog veel meer uitgeputte reizigers, er was goed voedsel en een fijne basic kamer, voor het eerst gedeeld, met een frans stel. Drie uur na aankomst had ik nog steeds een rustpols van 100, pas vlak voor het slapen normaliseerde dit tot 70, een duidelijk teken dat een grens iets te ver was overschreden. Het blijft bijzonder hoe het bestaan op een tocht als deze weer tot z'n essentie terugkeert, als onderdak en veiligheid, en eten en drinken geregeld zijn dan zijn de zorgen ook voorbij en dan resteert het geluk van met vermoeid lijf en heldere geest temidden van wonderschone natuur te verblijven, en wat met elkaar en reisgenoten uit te wisselen, en niet te vergeten het enorme genot van slapen, ook al is dat op een matras op de grond.

De volgende ochtend zijn we vroeg gestart, ontbijt half zeven en lopen om zeven uur, om de ergste hitte voor te zijn, dat lukte de eerste loopuren goed. Daarna in de zon werd de klim snel weer zwaar. Opnieuw komen we bij een homestay, nu in Shingdo, een oud dorp maar alleen de 2 nieuwe huizen zijn bewoond en beide doen in de zomer dienst als home-stay. Er is een lieve gastvrouw met twee kleine peuters die met al onze spullen willen spelen. De vraag naar een wasplek wordt beantwoordt met een vinger naar de rivier, daar wassen we onszelf en onze kleren in het ijskoude smeltwater. Het huis zelf leunt half in de rotswand en het eten komt van de omringende moestuin, het leven is hier basic en zelfvoorzienend, maar de mensen zijn trots en gastvrij, er is weinig maar het oogt en voelt niet armoedig. Nadat de zon achter de bergen is verdwenen komen grootmoeder en overgrootmoeder van het land terug, zij zijn luidruchtig en opgewekt, ik vraag me af hoe zij hun eigen leven ervaren, misschien zijn zij deze vallei wel nooit uitgeweest, en wij morgen alweer. Een homestay is echt midden in een thuis verblijven, ik zie oma wisselgeld in de derde pan van links opbergen, overgrootmoeder met houten stok het riviertje doorwaden, moeder argumenteren met een paar passerende Israeli's die te moe zijn om door te gaan maar dat toch doen, en ik zie de yak van het veld thuiskomen en zijn kamertje naast ons toilet innnemen.

De dag erna doen we de hoge pas (4970m), weer vroeg gestart en lekker gelopen. Vlak onder de top zat ik een kwartiertje alleen, alles stil, overal ruimte, tientallen kilometers rondom. Een ruige ijle steenmassa, een lichtvoetig schaduwspel van wolk en berg, af en toe een vogel, het gefluit van een bergmarmot of het geklingel van een paardenkaravaan in de verte, ik voel vrede en een heel stil hoofd.

Op de top was het druk, iedereen neemt fotoos van elkaar, wij ook. Omlaag veel bergmarmotten, mnder schuw dan elders, en in de parachute-tent van lower base camp eten we maggi noodle soup, de benzine van de Himalaya trekker. We komen aan in het dorp Yurutse, dit bestaat uit 1 enorm huis, alle reizigers passen er in. Ik kan bijna blindelings mijn weg vinden, de indeling van het huis is net als bij de vorige nachten. Van een Sikkimese gids horen we meer verhalen over de flash floods van vorig jaar, naast veel doden zijn er toen ook veel trekkinsgroepen gestrand die toen zij zonder eten kwamen allemaal ergens een paar bergen over moesten om weer aansluiting bij de beschaving te vinden. Het leven is zo kwetsbaar in dit overweldigende milieu.

De volgende dag lopen we de berg af en de vallei uit en vinden een vroege taxi terug naar Leh. Leh is inmiddels thuis geworden. Wat bij aankomst een bloedheet en kortademig woestijn stadje hoog in de bergen was voelt nu als een beschut thuis in een overzichtelijke vallei. We hebben in de wijde omgeving in alle kompasrichtingen gelopen en ik kan me overal orienteren, bovendien heeft ons lichaam zich aan het leven op 3600m aangepast, zo zeer zelfs dat ik voor en na deze 3e trek elke ochtend voor het ontbijt een rondje kan hardlopen. Door dit alles is wat eerst een mensvijandelijke omgeving leek nu een gastvrij thuis. Dat komt natuurlijk ook door onze home-base Shanti vanwaar we 5x keer vertrokken en weer aangekomen zijn en waar altijd een bekend gezicht is om het laatste verhaal aan te horen en met eigen avonturen aan te vullen.

Deze laatste week in Leh is dus relaxweek. Na de 1e week met wennen aan de hoogte hebben we in de 3 weken daarna elke week een trek gedaan, dat is voor nu wel even genoeg. Lekker lezen in de tuin en wat kleine uitstapjes, zoals naar Shey. Al tijdens de trek merkte we de afgelopen week dat veel dorpelingen naar dit dorp in de grote Indusvallei waren getrokken omdat er een religieuze bijeenkomst was. Op een zinderende vlakte kwam iedereen 6 dagen lang op zijn paasbest bijeen. Via de radio functie van mijn MP3 speler kan ik de engelse simultaan vertaling van de diverse lama's volgen. Er was vooral veel praktisch advies bv wat te doen als iemand is overleden. Frappant genoeg overleed er ergens vooraan ook iemand tijdens deze toespraak hetgeen de adviezen wel erg acuut maakte. Zelf hielden we het ook maar twee uur vol, de menigte werd aangemoedigd te rouleren met de schaarse boomschaduw en wij werden uit een tent waar we toevlucht hadden gezocht verwijderd, overal liepen agenten met houten stokken die niet aarzelden hier vervaarlijk mee te zwaaien, genoeg! Daarna waren we een paar dagen in een guesthouse van een meditatiecentrum. Een bijzonder oord, een enorm uitgestrekte campus, nog grotendeels in aanbouw, in verovering op de omringende woestijn, met overal micro-sproeiers bij elke geplante boom. Op de campus ook een tehuis voor zwakzinnigen en voor demente ouderen. Voor dit huis lag een heuvel met daarop een grote gong en een gebedswiel. De hele dag beklommen de bewoners deze heuvel en draaiden aan het wiel of sloegen op de gong, zoals zij vanoudsher hadden gedaan, een vredig en licht absurd contrapunt in de lome stilte van de dagen aldaar. Helaas was het ons toegezegde program van bijeenkomsten afwezig, wel was er 3x daags een overvloedig buffet, en was het weer rond de veertig graden, waardoor heel het verblijf vooral een dromerig leesbestaan is gebleven.

Zaterdag 3 sept hopen we ons in 1 dag te verplaatsen van de hoofdstad van Ladakh (Leh) naar Gangtok, de hoofdstad van Sikkim, ergens tussen Nepal en Bhutan geperst. Het zou mij een klein wonder lijken in dit land, we zullen zien..... Vandaar straks weer nieuwe avonturen, tot schrijfs !