Kleine trek (#2)

Door een rivierdal gaan we omlaag en in een steenwoestijn omhoog en dan....? Daar sta je dan met z'n tweeen, ergens in de Himalaya, op weg naar elders maar nog niet wetend hoe, met als informatie dat deze route makkelijk is en goed te doen zonder gids of tent. En na die onwennige start was dat natuurlijk ook zo, we vonden het pad, overnachtingsplaatsen, de doorgaande route en uiteindelijk aan de grote autoweg een lift huiswaarts, weer naar Leh. De liftgever was een lokale zakenman, hij deed iets met hekken en notitieblokken voor het alomtegenwoordige leger. Met doodsverachting perst hij zijn kleine Toyota tussen enorme Tata trucks en legervoertuigen, we staan neus tegen neus en gaan dan toch maar weer een paar kuilen achteruit, ik voel de auto verslijten maar we komer er. In anderhalf uur doorkruisen we in omgekeerde richting alles wat we de afgelopen dagen parallel aan de Indusvallei hebben gelopen.

Het heet een lichte of ook wel spottend babytrek. Nou ik geef het de gemiddelde sportieve nederlander te doen. Elk loopje, al is het naar het toilet, is op deze hoogte een inspanning. En urenlang klimmen en dalen, soms in storm en regen maar meestal onder een allesverzengende zon, dat vergt wel wat. Ik voel me wel trots en stoer dat we deze 4-daagse trek helemaal zelfstandig hebben volbracht. Meestal was het spoor goed te vinden en als dat niet zo was dan vroegen we de weg aan een boerke of aan een incidentele andere trekker die veelal wel met gids rondliep, of we keken heel lang naar onze veel te grove kaart (1:300.000). Maar dus niet verdwaald en wel veel moois gevonden.

Zoals de homestays. Fortachtige grote koele witte gebouwen waar je kunt overnachten en eten en water voor onderweg kunt laten koken. Overdag zijn meestal alleen grootouders en kleindkind thuis en spelen met elkaar of zetten thee voor ons. 's Avonds en 's ochtends zijn er momo's en chapatis. En elke slaapkamer had een raam met kilometers uitzicht, dat gevoel van ruimte bij een open raam zou ik graag mee terug naar huis willen nemen.

Bij de 1e aankomst moesten we er nog in komen. Taxi uit Leh naar Likir, eenmaal daar klopte de chauffeur bij veel huizen aan, alle waren vol of verlaten. Dat weerhield hem er overigens niet van om bij elk huis de boomgaard vol abrikozen te plunderen. Uiteindelijk had alleen het enige hotel plek. Toevallig was daar ook een Shoestring groep uit NL en hierdoor was de staf volkomen van slag, zoveel mensen tegelijk. Ben blij dat ik zelf deze reis geen reisleider ben en in alle vrijheid met Anita reis en samen per dag de beslissingen kan nemen over ons wedervaren.

Het landschap veranderde voortdurend. Lieflijke beekjes en groene oases veranderen in een stoffige zandbak veranderen in een rotsachtige helling die voortdurend verspringt en verkleurt in een wild expressionistisch kleurenpalet van grillige vormen en dit alles op een enorme schaal waardoor het geheel een zinsbegoochelend effect heeft, niet in het minst door het bijbehorende felle licht.

Bij aankomst in het dorpje Yangtang zitten 8 oudjes op de muur te keuvelen en ons nieuwsgierig te bekijken. Het dorp oogt als een burcht, liggend op een nauwe graat met aan weerszijden diepe dalen. Het dorp is ommuurd en bestaat uit een tiental wit geplamuurde grote huizen. Op de begane grond vee en de onderste etegae van het toilet en op de verdieping mensen en de bovenste (gebruiks) etage van het toiltet. Ook hier een keuken met genoeg pannen om voor drie dorpen te koken, dat schijnt ook de gewoonte te zijn in de winter vol festivals en zonder toeristen.

Op de laatste etappe sluiten we aan bij Umma en Sarkesh. Ik denk eerst dat het een stel is maar Umma blijkt een Indiase te zijn die in NY woont en dat niet aan Sarkesh wil laten weten, die haar Nepali gids is en dit werk 9 maanden per jaar doet, overal in de Himalaya. Met Sarkesh als leider nemen we een shortcut omhoog. Zo steil dat ik de eerst niet weet waar mijn voeten neer te zetten en dan hoe te ademen. We vliegen omhoog. Ik focus op de volgende meter, de helling is ong 60 graden en als ik me breder orienteer wordt ik duizelig van wat als... In no-time zijn we boven en zigzaggen we door vele kloven omlaag om uren later biij de grote weg te eindigen en daar de lift te vragen.

Op de terugreis naar Leh overnachten we in Alchi. Bij de 1000 jaar oude tempel zijn alle dagjesmensen vertrokken en heerst er een diepe stilte temidden van de drie reusachtige houten boeddha's die elkaar temidden van de afbladderende verf onbewogen glimlachend aanstaren. We slapen in een sjofel guesthouse voor arbeiders van de nabijgelegen stuwdam in aanbouw. Net als de wegwerkers zijn dit allen Bihari of Nepali, de armsten en daarmee de zwoegers van deze streken. Ik vind het hemeltergend om de steenhouwers bezig te zien in dit land dat een paar jaar geleden een eigen raket de ruimte in stuurde. Onder een zeilen afdakje beitelen zij de hele dag op grote stenen om hier kleinere passende brokjes van te maken. Ruimte technologie en steentijd, India is altijd rijk aan contrasten. Hun harde werken relativeert ons vrijwillige afzien op de berghellingen wel weer.

En na Alchi zijn we weer thuis, althans in Shanti guesthouse in Leh wat 5 weken lang onze thuisbasis is en terugkomend van zo'n eerste tocht ook als thuis voelt. Vandaag hebben we met Tsering de volgende trek rondgemaakt. Beschikbaarheid van paarden was en is een probleem, daarom hebben we onze volgende trek moeten halveren. We gaan morgen naar het noorden, de Nubra vallei in, richting het drielandenpunt China-Pakistan-India, over een pas van 5400 of 5600 meter, de opinies verschillen daarover, zeker is dat de passage zwaar zal zijn. Na de pas blijven we een paar dagen in de Nubra vallei en komen dan weer terug naar Leh, waarschijnlijk met een automobiel (bus, taxi of jeep).